Czy to jakaś fobia????

Tak jakoś zebrało mi się dzisiaj na pisanie (chyba to skrzywienie zawodowe ;)), ale wolę napisać dzisiaj niż jutro zapomnieć :)

Od jakiegoś czasu niepokoi mnie jedno. Zauważyłam, że powoli zaczynam bać się ciemności, bałam się wcześniej ale nie aż tak. Gdy tylko zabraknie światła w domu, a jest noc, to ogarnia mnie strach, zaczynam panikować i krzyczeć aby ktoś jak najszybciej zapalił lampkę albo świeczkę bo ja w tym momencie nie jestem w stanie nic zrobić, cała zamieram. W nocy to muszę spać przy zaświeconej lampce (z moim G. śpię po ciemku ;)), a jak już chcę spróbować spać bez niej to już zasnąć nie mogę i wciąż rozglądam się niepokojąco po pokoju. Wierzę w duchy i może tego tak się boję. Wstyd się przyznać ale często się zdarza, że proszę mamę aby ze mną spała bo tak się panicznie boję . Sama nie wiem. To uczucie jest straszne. Nie wiem czy to tak do końca można nazwać strachem przed ciemnością skoro sama z siebie próbuję to przezwyciężyć. Może przyczyną tego jest to, że dość długo spałam z mamą (ze względu na małe mieszkanie) i przywykłam do tego, że ktoś obok mnie śpi.
Jeśli chodzi o sferę psychiczną to w dzień jest wszystko w porządku, czuję się świetnie (w sensie psychicznym i fizycznym), rzadko kiedy się czymś przejmuję, a jak tylko zbliża się noc to coś się ze mną dzieje (nie, nie...nie zmieniam się w wilkołaczkę :P). Robi mi się smutno, zaczynam się wszystkim martwić i przejmować. Taki stan swoje apogeum osiągnął w zeszłym roku jak zaczął się ten kryzys gospodarczy. Zaczęłąm się martwić tym jak to będzie w przyszłości, czy warto mieć dzieci skoro teraz jest ciężko, a co dopiero później, jak to będzie z pracą. A wykraczając poza ten kryzys gospodarczy to często też przejmuję się też tym, że dziadkowie kiedyś umrą, moi rodzice, najbliżsi i co ja wtedy pocznę, że się bez nich załamię itp. To wszystko mnie jakoś przytłacza ale takie myśli nachodzą mnie tylko w nocy. Nie wiem czy to właśnie noc tak na mnie wpływa, w końcu kojarzy się ze śmiercią, z przygnębieniem, smutkiem... Wiem, że dziwnie to brzmi ale tak mam i martwi mnie to.
Czy to jest normalne???? Jak sądzicie???

[ Dodano: 2010-04-13, 23:18 ]
A najgorsze w tym wszystkim jest to, że mam te 25 lat, a jak to uważają moi rodzice, jeśli chodzi o ten strach przed ciemnością, że zachowuję się jak dziecko, a przecież fobie "nabywa się" w różnym wieku.