Dylematy, dylematy

Byłam tutaj rok temu…jak ten czas leci! Pisałam wtedy (bo przejrzałam posty ) o tym m.in. że bezwzględnie wierzę w nas, we mnie i K. i jak to on mówił, że „jak przetrwamy 5 lat razem to przetrwamy wszystko”. Zbliża się właśnie ta magiczna liczba i wiele się zmieniło od zeszłego roku…może nie wiele ale jednak sporo. Dobra do sedna.

On się jeszcze bardziej zmienił. Na lepsze. W towarzystwie zaczyna mnie w końcu traktować jak dziewczynę-obejmowanie itp. chociaż czasem z mojej inicjatywy bo jak twierdzi, że on nie lubi się popisywać. I do obcych znajomych, tzn. obcych dla mnie, przedstawia mnie jako „swoją kobietę”.
Po drugie zabiera mnie często tam gdzie kiedyś nie zabierał i wychodzi że jestem czasem jedyną dziewczyną w męskim towarzystwie np. na rybach ale to też wina trochę tego, że pary z którymi się spotykaliśmy rozpadły się, wyjechały lub mają coś lepszego do roboty a koledzy są akurat na miejscu. W każdym razie czuję się w ten sposób doceniona i ważna.
Po trzecie dzielimy się bardziej niż kiedyś, stwierdził, że co jego to moje i zauważalne jest gdy np. mamy swoje sprawy, kupujemy swoją wodę na wyjazd a nie np. on z bratem i gdy inni zawodzą, my radzimy sobie razem.
Po czwarte to jak mnie traktuje jak jesteśmy sami, jest bardziej czuły, ceni mnie i chwali częściej, widzę jego czułość w gestach, gdy całuje w czoło czy włosy, a także w słowach. Ostatnio co raz częściej mówi o tym że będziemy już zawsze razem i czuć w jego spojrzeniu i głosie, że to nie jest takie dziecinne zapewnienie jak to na początkach związku tylko na serio tak uważa. Jego „kocham cię” też się zmieniło na jakieś głębsze, a stwierdzenie że nie umiałby beze mnie żyć teraz bo za bardzo namieszałam mu w życiu (tzn. za bardzo się „wtopiłam” w jego życie) daje temu świadectwo. Nie wspomnę jeszcze, że strasznie go pociągam, chyba bardziej niż wcześniej. No i to że kłócimy się mniej albo jakoś tak mniej raniąco, bo zaczęłam pyskować a nie zwieszać głowę, gdy wtedy on wywalał mnie bezceremonialnie z domu, robił ciche dni i groził odejściem a teraz powydzieramy się a chwilę później śmiejemy i jest zgoda. Czasem zdarza się że powie coś nieodpowiedniego jeszcze i trzaśnie drzwiami ale raczej stara się ze mną rozmawiać. I teraz zaczyna się właśnie jazda, bo jak wcześniej byłam hmm ślepo zakochana? tak teraz do głosu dochodzi chyba rutyna. Dogadujemy się ale ja mam dylematy. Czuję jego uczucie ale ja mu nie potrafię dać w takiej samej ilości i znów jest chyba nierównowaga, bo kiedy ja dawałam dużo to on miał dystans, teraz to ja się chyba dystansuję. Już tak nie tęsknie za nim chociaż spotykać się chcę, ale jak już jest to nie to samo a czasem żałuję, że mnie „blokuje”, tzn. w tygodniu idzie spać ok 22 bo do pracy a ja z racji wakacji i tego, że jestem sową, lubię siedzieć do 2 i czuję się tym przytłoczona. Jeździmy ostatnio, na jeziorze byliśmy i na koncercie choć on raczej nie lubi wychodzić ,w weekendy też bo ma ciężką pracę. A mi wciąż mało, poszłabym na imprezę, taneczną, ale o dziwo wciąż z nim, nie sama. Tego nie przerabiałam z nim jeszcze, tego ochłodzenia uczuć u mnie, bo wiem że przy jego nadmiernym i wyjątkowym ociepleniu mogłabym go zranić, choć bywam szczera do bólu. Za to przedyskutowałam z nim inne kwestie pogłębiające moje dylematy tzn. jego przeszłość gdy mnie nie znał (tak, gryzie mnie jego była, dla niego była pierwszą partnerką, ja drugą a on dla mnie pierwszym i to od początku zatruwało mi życie a teraz SZCZEGÓLNIE NIE MOGĘ ZAAKCEPTOWAĆ zwłaszcza że np.moi rodzice są dla siebie pierwszymi) a także nasza wspólna przeszłość, bardzo ciężka i raniąca, której nie mogę także zapomnieć. Dodam, że nie pociąga mnie seksualnie, ale winą tu obarczam obecne tabletki anty, przy których mam ciągłą burzę hormonalną i liczę że po ich zmianie to się akurat zmieni, bo trzeba przyznać, że jest moment w cyklu w którym każdy jego dotyk działa na mnie.

Dylemat jest taki, iż nie umiem i nie chcę go zostawiać, liczę na wspólną przyszłość po trochu, choć patrząc na baby boom i huczne zaręczyny i śluby znajomych nie czuję tego ukłucia zazdrości co kiedyś i nie czekam tak niecierpliwie jak wcześniej. Chociaż może i czekam? W obecnej chwili sama nie wiem czego chcę i próbuję się w siebie słuchać. Co byłoby gdyby hipotetycznie zakładając mi się oświadczył (choć jego deklaracje o wspólnej przyszłości trochę je przypominają, pomijając fakt, że twierdzi że się lenię i wciąż nie jestem zaradna życiowo-studiuję dziennie i korzystam z ostatnich wakacji przed ukończeniem licencjatu leniąc się)? Odpowiedziałabym bez namysłu „tak”, czy musiała dać sobie czas? Kiedyś myślałam, że właśnie tego chcę, teraz chyba wolałabym poczekać, ale z drugiej strony miałabym gwarancję, że to faktycznie coś poważnego. Tylko co z życiem? Ja po studiach nie będę wiele zarabiać, on chce mieszkać u siebie, w zaniedbanym domu na wsi z całą swoją rodziną, kuchnia wspólna, brat za ścianą głośno tv puszcza, nie ma warunków itp.? U mnie w pokoju w bloku z rodzicami za ścianą i cienkimi ścianami? Trochę przeszkadza mi jego niezamożność i to iż nawet jak pójdę do pracy i stać nas będzie na mieszkanie to nie wynajmiemy bo on chce u siebie z rodzicami i całą swoja rodziną. Ja tak nie chcę, a jego podejście jest, że albo jeden brat pójdzie albo drugi i „jakoś to będzie” i tak „jakoś jest” od prawie 5 lat… Co do warunków w domu zaczęłam nawet zwracać mu uwagę i nie wiem czy dobrze robię, bo on w moim domu tego nie robi…mam wrażenie, że zaczynam się rządzić.

Zauważyłam ostatnio, że do głosu u mnie dochodzi sentyment-hmm różne miejsca które mi pokazał lub w których kiedyś byłam wcześniej, ale teraz kojarzą mi się z nim, muzyka itp., ten cały kontekst który stworzył, ten świat do którego on mnie wprowadził…złapałam się na tym że oglądam ostatnio nasze zdjęcia i nawet mam ochotę wrzucić i czytać całe archiwum rozmów przez gg, bo takie posiadam…
Nie wiem, nie liczę na to że będziecie pisać: „to go zostaw”, albo „nie, nie zostawiaj go, dacie radę”, tylko jakieś opinie, porady, może jak załagodzić ten konflikt, który bądź co bądź tkwi we mnie? O zdradzie nawet nie myślę, nie umiałabym go zranić, za bardzo szanuję jego uczucia i odczuwam taką jakby czułość wobec niego? Pomóżcie!