Odeszła po 7 latach. Jak odzyskać

Cześć
Wiem że wiele tu takich wątków ale proszę o radę w tej konkretnej sytuacji. Najlepiej kobiety lub ogarniętych facetów.

Byliśmy razem 7 lat. Poznaliśmy się gdy ona miała 16 lat a ja 19. Na samym początku nasz związek miał charakter jak każdy inny. Randki, spacery i wygłupianie się. Jednak od samego początku bardzo się kochaliśmy, miłością najprawdziwszą i żarliwą. Przez lata następowały zmiany. Ja zacząłem pracować, ona jeszcze kończyła studia. Jeszcze w wieku 19 lat, kiedy jej rodzice ściągneli do siebie chorą babcie, poprosiłem rodziców, żeby zamieszkała z nami. Zgodzili się moi rodzice i ona. Mieszkaliśmy z moimi rodzicami jakieś 3 lata. Cały czas bardzo się kochając i dbając o siebie nawzajem. Po 3 latach wspólnego mieszkania wyprowadziliśmy sie do mieszkania, które odziedziczyła. To nie było nic wielkiego, zapuszczone mieszkanie w starej kamienicy ale byliśmy szczęśliwi. Ja w tym czasie podjąłem drugą pracę. Dalej się kochaliśmy i to bardzo i stawialiśmy czoła wszelkim trudnościom. Po jakimś czasie ze względów finansowych musieliśmy wrócić do moich rodziców a tamto mieszkanie wynająć. Popadłem w depresje. Praca która nie daje mi wystarczająco dużo pieniędzy, żeby nas utrzymać. Niedokończone studia, które cały czas siedzą mi w głowie. Nie miałem na nic ochoty. Ona czasami chciała wyciągnąć mnie na spacer a ja w tym czasie grałem w gry komputerowe, bo tylko tak potrafiłem na chwilę odciąć się od rzeczywistości. Ona w tym czasie pracowała na stażu przez rok. Zarabiała 1000 zł w porywach. Później podjęła pracę w tym fachu przez kolejny rok zarabiając dokładnie tyle samo. Ale ja teraz zmieniłem pracę, na dobrze płatną. Zacząłem wychodzić z depresji i obiecywalem jej, że pojedziemy na piękne wakacje, że nasze problemy właśnie się skończyły. Myliłem się. Mieliśmy z zespołem zaplanowany wyjazd na kaszuby, żeby trochę zabalować. Na jedną noc. Ona odmówiła wyjazdu ze mną, powiedziała, że ma pracę i po prostu nie może. Poprosiłem ją, żeby puściła mnie samego, bo miał to być ostatni weekend przed pierwszym dniem nowej wspaniałej pracy. Kiedy wróciłem z wyjazdu, nie było jej rzeczy. Zabrała absolutnie wszystko co należało do niej. Nie zostawiła nawet spinki do włosów. Zmieniła hasła na FB i poczty. Na gorąco nie chciała mówić co się stało. Dopiero następnego dnia po bezsennej nocy spotkaliśmy się. Ona płakała ale mówiła, że już w ogóle mnie nie kocha. Upierała się przy tym. Po dwóch dniach spotkaliśmy się ponownie. Również oboje płakaliśmy ale bylismy w stanie dogadać się co do powodu rozstania. Mówiła, że nie poświęcałem jej uwagi, że siedziałem po pracy przed komputerem albo grałem na gitarze. Z jednej strony miała rację. Nie widzieliśmy się do następnego weekendu. W niedzielę rano wysłałem jej wiadomość, że musimy się spotkać i omówić nasze zaległości finansowe. Ja miałem na siebie internet w jej mieszkaniu i spłacam meble. Byłem pogodzony z myśla, że to już koniec i nic tego nie naprawi. Kiedy wsiadłem do samochodu ubrany w najlepsze ciuchy jakie mam, chciałem zachować się jak gentleman i nic jej nie wyrzygiwać. Ale kiedy ją zobaczyłem, znowu serce mi zadrgało, znowu poczułem że muszę ją odzyskac bo nie mogę bez niej żyć. Po miło spędzonym spacerze i szczerej rozmowie, zgodziła się na to abyśmy się widywali. Powiedziałem że pomoże mi to przetrwać ten trudny okres w życiu. Nowa praca koniec studiów. Zgodziła się, widziała, że ja się zmieniłem i jestem gotowy na wszystko. W poniedziałek umówiliśmy się na przejażdżkę rowerową. Próbowałem ją podejść aby powiedziała, że jeszcze coś do mnie czuje ale odpowiadała, że nic poza szacunkiem. Zgodziła się na jazdę rowerową w czwartek połączoną z piknikiem. Powiedziała, że dobrze spędza ze mną czas i żałuje, że wcześniej się tak nie dogadywaliśmy. Teraz przed piknikiem, dużo smsujemy. Mówimy o tym jak spędzamy dzień i o planach na najbliższy czas. Podrzuciłem jej nawet do pracy jej ulubionego batonika, co jej się spodobało. Teraz zostaje mi wizja tego, że jedziemy na piknik a poźniej też zgodziła się ze mną widywać, abym mógł przejść przez ten ciężki czas. Dalej zarzeka się, że mnie nie kocha. Mówi, że narastało to w niej od 2 miesięcy. Piszę jej piękne wiersze codziennie ale wydaje się być na nie odporna. Chociaż wiem, że pyta się koleżanek co o tym wszystkim sądzić.

Powiedzcie mi, czy ona mogła odkochać się na amen? Czy mam w ogóle szansę na odzyskanie jej? Jeśli tak to jak dalej to ciągnąć?
Bardzo proszę o pomoc.