Pogubiłem się w tym wszystkim...

Cześć!
Wiele razy starałem się pomóc Wam na tym forum, teraz piszę z innego konta. Liczę, że tym razem mi trochę pomożecie.

Chciałem Wam opowiedzieć moją historię i podzielić się nią bo praktycznie jestem już bezsilny, zmęczony i nie myślę racjonalnie. Będzie to kawałek tekstu, więc pewnie większości z Was nie będzie się tego chciało czytać...
Zaczynając od początku, w wieku 16 lat związałem się z dziewczyną z którą spędziłem kolejne 11 lat w związku. Przez 11 lat nie widziałem świata poza nią. Związek się rozpadł bo zostałem zdradzony - 2 razy z czego raz przebaczyłem, historia się powtórzyła. Teraz moja była jest w związku z facetem dla którego mnie zostawiła - jest szczęśliwa, może to głupie, ale nie mam do niej żadnej pretensji. Być może między nami się wypaliło, może popełniliśmy gdzieś błędy, to nieważne, zdarza się najlepszym związkom, ja uważam, że ten nasz był najlepszy mimo wszystko .

Przez kawał czasu odreagowywałem, w różny sposób, picie, imprezy, dziewczyny. Po jakimś roku przerwy spotkałem dziewczynę, która na nowo mnie zainteresowała. Niestety cholerny pech chciał, że chwilę wcześniej zacząłem prace w innym mieście. Szalałem za nią i jeździłem do niej prawie co tydzień,kawał drogi. Ona niestety nie przejawiała jakiejś dużej chęci odwiedzenia mnie, co mnie bardzo przygniatało. W roku odwiedziła mnie ze 4 razy pomimo tego, że nie miała pracy i za dużo obowiązków, niestety nie odmawiała sobie niczego innego. Ale jak się widzieliśmy to było super i wcale nie myślałem o tym.
Przyszedł ten jeden weekend, kiedy ona oświadczyła mi, że wyjeżdża na trzydniową imprezę i nie chciałaby żebym ja tam z nią był i widział ją w takim stanie - z resztą było już za późno żebym to ogarnął.
Pomyślałem, ok, nie widzę w tym nic złego ale coś we mnie jakby pękło. Naprawdę uwierzcie mi coś się zesrało. Zacząłem myśleć, "kurcze stary, po raz kolejny robisz ten sam błąd, dla dziewczyny, latasz, robisz wszystko, stajesz na głowie". No i się zaczęło, przestałem ją odwiedzać tak często, zacząłem wychodzić z kumplami(wcześniej oczywiście też to robiłem, ale nie tak intensywnie) i szukać odskoczni. Poza tym, że zaniedbałem przez to pracę, siebie i wszystko po kolei, byłem mega szczęśliwy. No i oczywiście po którymś wyjściu poznałem dziewczynę... Spotykałem się z nią jednocześnie spotykając się w niektóre weekendy z drugą. Między mną a nową dziewczyną do niczego nie doszło ale wiem do czego to zmierza, cały czas utrzymujemy kontakt. Zaczęło mnie to wszystko zjadać, dusić i jednego dnia wsiadłem w pociąg i pojechałem, żeby jej powiedzieć, że nie wytrzymam takiego czegoś dłużej i musimy się rozstać, chciałem być fair. Większość facetów pewnie powie, że jestem głupi itp. ale byłem po kiedyś po tej drugiej stronie i wiem, że lepiej znać prawdę. No więc powiedziałem jej jak sytuacja wygląda, dlaczego nie jestem szczęśliwy i że musimy się rozstać.
Po kilku godzinach rozmowy, płaczu, doszliśmy do wniosku, że może warto spróbować jeszcze raz, dać sobie jeszcze trochę czasu.
Być może zrobiłem błąd ale się zgodziłem, bo jednak coś do niej czułem.
I wróciłem znowu do punktu wyjścia. Mogę przerwać kontakt z nowopoznaną dziewczyną, ale powiem Wam szczerze, nie chce.
Praktycznie nie wiem co robić dalej, jestem psychicznie wykończony i moje myślenie bazuje tylko na jakiś zasranych chwilowych emocjach, których nie potrafię opanować, chyba pierwszy raz w życiu wpakowałem się w coś czego nie mogę ogarnąć. Chyba po raz pierwszy zachowałem się jak egoista