Problem w 4letnim związku , czy to koniec?

Witam , jestem w związku od czterech lat. Przez 3 lata było na prawdę dobrze , nie mogłam na nic narzekać , mój facet też był wspaniały. Od roku czasu coś zaczyna się psuć w naszym związku. Mój chłopak jest z charakteru narcyzem. Nigdy wcześniej mi to nie przeszkadzało. Od roku zaczął mi wypominać że powinnam bardziej o siebie zadbać - głównie chodzi mu o to , żebym miała bardziej wyuzdane ubrania i moocny makijaż. Narzeka że ja powinnam sama o tym wiedzieć , a nie on mi musi o tym mówić. Nie jestem osobą niezadbaną , zawsze wszystko jest , zadbane włosy , makijaż , regularnie ćwiczę . Ale on chce inaczej , i gdy mówię że nie byłabym sobą ubierając sie w ten sposób czy malując , że wole siebie taką jaką jestem to słyszę tylko "myślałem ze jesteś inna" . Kolejną rzeczą jest brak szacunku do mnie . Odczuwam to tak jakbym ja była dla niego nieważna i niepotrzebna , jestem bo jestem . Czasami odnosi się do mnie bardzo nie fajnie i nie liczy się z moim zdaniem. Bardzo nie podoba mi się to że traktuje mnie jako kolege , zero pocałunków, przytulenia , nawet powiedzenie mi że mnie kocha sprawia mu problem . To nie jest tak że ja nic nie robie i czekam na cud , tule go , całuje ale tylko slysze "daj juz spokoj" , gdy o cos poprosi zawsze to ma. Wiem ze nie mogę na niego liczyć. On jest typem człowieka dla którego najważniejszy jest sukces , imprezy , i szpanowanie kasą. Zapytałam się go niedawno co byś zrobił gdybyśmy zaliczyli wpadkę i byłabym w ciąży? Czy zaangażowałby się i poszedłby do pracy ? Usłyszałam "Zapomnij , na pewno nie pójdę do pracy , ja mam inne cele." I tak to cały czas wygląda , cztery lata to duży kawał czasu , a ja nie usłyszałam nigdy że wiąże swoją przyszłość ze mną itd. . Ostatnio zapytał się mnie czy gdyby mi się oświadczył - choć na pewno tego nie planuje- to czy bym się zgodziła , odpowiedziałam że nie bo nie wyobrażam żyć w takim związku do końca , i nie widzieć zaangażowania z jego strony . Wiem że będę musiała liczyć tylko na siebie. Nie wiem czy ja czekam na cud , ale czasami mam nadzieję że on w końcu dojrzeje i da mi tą pewność. Ostatnio myślę o rozstaniu , ale ciężko mi to zrobić , jest dla mnie bardzo ważny ,tyle razem przeżyliśmy.. Chyba najbardziej boję się tego co będzie po rozstaniu. Czy ktoś był w podobnej sytuacji? Mam sie starać? Dalej rozmawiać , prosić i tłumaczyć?