Co najlepiej zrobić - prośba o obiektywną radę

Witam Was serdecznie,

Trochę biłem się z myślami czy na pewno powinienem poradzić się obcych ludzi, ale tylko Wasza opinia będzie obiektywna i z dystansem, podczas gdy ja na pewno patrzę na to subiektywnie i mam ze sobą spory problem, o którym poniżej.

To nie będzie historia jakich tu większość, czyli wielka miłość, zauroczenie etc. a potem kryzys. Wręcz odwrotnie. Wszystko na spokojnie, na chłodno i bez emocji oraz deklaracji i decyzji, których ktokolwiek mógłby żałować. Tylko ja co raz bardziej widzę, jak różnie to postrzegamy i boję się, że sobie wzajemnie zrobimy krzywdę.

Główną przyczyną tego wpisu jestem ja. Nie odczuwam emocji takich jak miłość, fascynacja, zauroczenie etc. Nigdy nie ciągnęło mnie do żadnych związków. Wręcz starałem się unikać, wiedząc jak to wygląda z mojej strony. W ogóle nie dawało mi to radości czy szczęścia. Jeśli już się pojawiały jakieś relacje, to inicjowane przez drugą stronę. W parze z tym idzie całkowity brak ochoty na seks z taką osobą, jak i w ogóle z kimkolwiek. Nie mam tego od dziś, więc problem znam od podszewki. Nie pomogły żadne terapie, grupy wsparcia, fachowe książki, a nawet dobrowolny udział w programie badawczym jednej z polskich uczelni. Po prostu część ludzi tak ma i jest to całkowicie coś innego, niż tak lansowane swego czasu w mediach "singielstwo", które nie ma z tym nic wspólnego. Ja po prostu czuję inaczej. Lubię ludzi, lubię spędzać z kimś czas, ale nie wyobrażam sobie, że można kogoś kochać, czyli poświęcić jednej osobie całe życie. W tym dopatruję nawet sedna problemu - jeśli do kogoś się zbliżam, to wydaje mi się, że ignoruję resztę osób, z którymi się przyjaźniłem i spędzałem czas. Jakby byli gorsi. Mężczyznom to chyba łatwiej będzie zrozumieć, bo kobietom jak kogoś poznają, to przestawia się coś na całkowite poświęcenie jednej osobie. Mężczyznom chyba mniej, choć pewnie też trochę. Nie wiem jak Wam to bardziej zwizualizować.

Poznaliśmy się w ubiegłym roku. Potraktowałem ją jak fajną koleżankę, ale w ogóle nie zakładałem żadnej bliższej relacji. Jest ode mnie kilka lat starsza. To w zasadzie ona inicjowała jakiś kontakt i ona mnie zaprosiła, ale dla mnie to było jak wyjście z kimś kogo lubię. Potem kolejny raz. Nie widziałem powodu, żeby odmawiać, przecież wyjście z kimś to nie związek. Kiedy zapraszała mnie do siebie, to się wykręciłem, bo dała jasno do zrozumienia po co, a ja ją lubiłem i nie chciałem tego zepsuć. Różnica była zasadnicza, bo ona poszłaby z kimś do łóżka kierowana uczuciami, a ja czułbym się, jakbym ją oszukiwał. Potem spotykaliśmy się jeszcze kilka razy i choć zdecydowanie inicjowała zbliżenie, to ją odsuwałem. W międzyczasie były pojedyncze rozmowy na ten temat. Za którymś razem zdecydowałem się na seks. Niestety potem mi się jeszcze większa blokada włączyła i choć nadal się z nią widywałem, to unikałem wszelkich zbliżeń. Postanowiłem, że musimy otwarcie porozmawiać i powiedziałem wprost o wszystkim, o tym jak było do tej pory itp. W pierwszej chwili miałem wrażenie, że nie uwierzyła, ale po tej długiej rozmowie wszystko przyjęła do wiadomości. Tylko po swojemu chyba, myśląc, że to się da naprawić. Podczas tejże rozmowy wyszło również, że ona ma duże potrzeby seksualne, a ja rzadko mam ochotę. Znamy się od poprzedniego roku i na palcach jednej ręki można policzyć, ile razy doszło do zbliżenia. Nie naciska na to i twierdzi, że akceptuje, ale widać, że jej jest przykro. Dla mnie w tej chwili jest jasne, że ona widzi to zupełnie inaczej pomimo, że ani razu nie padły żadne górnolotne deklaracje w stylu kocham Cię, bo wypowiadając to musiałbym skłamać i ona o tym dobrze wie. Być może to nie jest jakieś istotne w tym wszystkim, ale ona zakończyła swój związek z kimś, gdy już zaczęliśmy się widywać. Nie miałem o tym w ogóle pojęcia, dopóki kiedyś mi nie powiedziała. Przez to czuję się temu winny, a jednocześnie było mi przykro.

Sytuacja jest o tyle trudna, że ja ją lubię, ale na swój sposób. To wspaniała, uczciwa i pracowita osoba. Tylko ona oczekuje czegoś zupełnie innego i teraz z jednej strony zależy mi na dobrych relacjach z nią, a z drugiej może zdrowiej dla obojga byłoby się nawet nie widywać?

Najgorsze, że jest jeszcze jedna rzecz, która mnie "blokuje". Dwa lata temu straciłem wszystko co miałem. Dla mnie to była prawdziwa lekcja życia i większość z Was nie potrafi sobie nawet tego wyobrazić, co czuje człowiek, któremu w kilka chwil przepada wszystko, na co tak długo pracował. Odbić się od dna jest bardzo ciężko, a co dopiero stanąć na nogi. Ja patrzę na życie od tamtej pory całkowicie inaczej. Nie zależy mi na materialnych dobrach, bo one dziś są, a jutro ich nie ma. W tej kwestii jest pomiędzy nami z pewnością spora różnica, bo z rozmów z nią widzę, jak często wspomina o nowym samochodzie czy telefonie koleżanki, albo o jakiś wyjazdach. Dla mnie takie rzeczy są na dalekim planie, bo chcę pewnie stanąć na nogi, co takie łatwe nie jest. Oczywiście od tamtej pory nadrobiłem sporo. Pracowałem od świtu do nocy, czasami nie miałem czym wrócić w nocy do domu z sąsiedniego miasta, jak mi uciekł ostatni autobus, ale to był mój cel. Wiedziałem, że jak się poddam, to zostanę na zawsze na dnie. To było okropne przeżycie, które dobiegło końca. Ona nie wie. Kiedyś jej tylko wspomniałem, że miałem problemy, ale nie wdawałem się w szczegóły, bo i tak czułem się gorszy, przy jej znajomych, którzy mają wszystko, choć w życiu palcem nie kiwnęli. Boję się tego, że ona podświadomie do ich poziomu dąży, skoro się z nimi zadaje. Ja niestety chcąc mieć cokolwiek (tylko to, co niezbędne) pracuję od rana do nocy i często w nocy jak terminy gonią, bo nikt mi nic nie da za darmo. Trochę to przykre potem jak usłyszę, że nie mam czasu, żeby gdzieś wyjść. To dla mnie ostatnie o czym myślę, jak nie mam siły nawet myśleć. A pracuję więcej, bo chciałem jej pomóc, wiedząc, że nie ma zbyt kolorowo. Wiem, że w życiu nie ma łatwo. Nie boję się ciężkiej pracy i powoli dorabiam się wszystkiego od nowa. Chciałbym mieć z powrotem swoje mieszkanie... Kupiłem nawet samochód. Miał uszkodzony silnik, więc za część jego rynkowej wartości i własnoręcznie naprawiłem, bo było to kwestią elektroniki. Jakoś powoli idę do przodu.

Jak widzicie nałożyło się tu kilka rzeczy. Trochę mi lepiej, jak to z siebie wyrzuciłem. Przyznaję, że jestem w kropce i chyba tylko opinia obcych osób patrzących na to z innej perspektywy może mnie nakierować.