Czy to koniec?

Witam. Sam zastanawiam się czy dobrze robię pisząc tutaj, ale być może potrzebuję się komuś "wygadać", dobrej rady. Kiedyś też tu szukałem pomocy i ją znalazłem ;). Ale do rzeczy.

Jestem/byłem w związku z dziewczyną przez prawie 4 lata. Starałem się być dla niej jak najlepszym chłopakiem, robić dla niej dużo(prawie wszystko). Dla mnie ona jest tą jedyną, mimo że się czepia o wszystko i dużo jej nie pasuje.. Nawet kiedyś znalazła sobie "innego" o czym sama mi nie powiedziała, tylko ja musiałem ją "docisnąć" żeby powiedziała. Oczywiście po tygodniu chciała wrócić i się od razu jej wybaczyłem. Od tego momentu minęły 3 lata i uważałem, że jest super między nami. Już nie zwracałem uwagi na jej niektóre "akcje" m. in. z marca tamtego roku: Mamy z kolegą dobrze prosperującą stronę, moja dziewczyna założyła sobie na niej konto jako inna dziewczyna(pomysł jej +przyjaciółki) i po prostu zaczęła ze mną "flirtować" i to dosyć poważnie. Jej nachalność zaczęła być podejrzana i po prostu zauważyłem że IP mojej "adoratorki" zgadza się z IP mojej dziewczyny. Oczywiście nie udało jej się złapać mnie "w pułapkę" ponieważ jestem jest strasznie wierny, nawet koledzy mówią że jestem dziwny bo jak jesteśmy w "męskim" gronie to nie oglądam się za innymi(ponoć bardzo atrakcyjnymi) kobietami. Po prostu ona jest u mnie na pierwszym miejscu.

Oczywiście można zauważyć, że brak zaufania i szczerości z jej strony mógł się przyczynić do problemów. Nawet po tej akcji ze zdradą ja ufam jej bezgranicznie i nie mam przed nią żadnych "tajemnic".

Przez te niecałe 4 lata żyliśmy ze sobą i było nam dobrze, jednak ostatnio coś zaczęło się psuć.
Jak wiadomo nikt nie jest idealny. Nie zawsze były kwiaty, czasami uważałem, że jest za dużo przytulania całowania i ogólnie tej "słodkości", czasami też nie miałem czasu na spotkania na tygodniu(niedzielę czy weekend zawsze spędzaliśmy razem). Mnie też czasami zdarza się mieć zły humor i wtedy królują u mnie argumenty typu "bo nie", "bo tak" itp. Jednak nie krzyczę ani nie używam siły. Tak się złożyło, że ten zły humor przypadł w dzień gdy mieliśmy wyjechać na jakiś festyn( 28 czerwca, ja wtedy nie miałem humoru i jej grzecznie powiedziałem, że nie mam ochoty jechać i użyłem argumentu "bo nie". I od tego się zaczęło 0 pisania, 0 spotkań. Jednak mój upór doprowadził do tego że się spotkaliśmy, wtedy dowiedziałem się że przez te 4 lata nie była ze mną szczęśliwa(zawsze pisała/mówiła co innego), że ona pójdzie na studia do innego miasta(problem opisany niżej) i ona nie wie czy to jest miłość czy przyzwyczajenie. Kazała mi nie pisać/dzwonić, jednak mi czasami było zbyt ciężko i czasami złamałem ten zakaz. Jednak dostałem szansę na poprawę. Moja radość z tej szansy nie trwała zbyt długo. Wyjechałem do Gdańska na dwa dni załatwiać formalności i razem chcieliśmy do siebie zadzwonić. Miałem zadzwonić o godzinie 21, czekam, czekam i nic. Następnego dnia zapytałem dlaczego nawet nie dała znaku życia i nie odbierała to powiedziała, że była z przyjaciółką nad wodą i jej się nie chciało.

Wczoraj zadzwoniłem do niej i zapytałem dlaczego tak się zachowuję i w odpowiedzi dostałem wiadomość, że "Przepraszam, ale według mnie to nie ma sensu, ja nie wiem czy Cię kocham, ale czuję, że to na pewno przyzwyczajenie. może jesli nie będziemy razem, zrozumiem, że jednak Cię kocham i chcę być z Tobą, ale teraz nie chcę. Nie mam siły, widzę, ze się starasz, ale nie mam ochoty pisać z Tobą. Chcę utrzymywać kontakt, nie chcę, żebyś się nie odzywał, chcę się przyjaźnić. Mozemy się spotykać, rozmawiać ze sobą, ale ja nie potrafię teraz być z Tobą normalnie. Strasznie mnie odrzuca od Ciebie, zranileś mnie, okropnie cierpiałam i teraz jest mi ciężko nawet odpisać Ci na smsy, ja mi piszesz, ze tęsknisz, bo ja nie czuję, że tęsknie, ze nie mogę się doczekać aż Cię zobaczę, jest mi to obojętne po prostu. Wierzę, że kiedyś spotkam kogoś, kto doceni mnie od samego początku, a nie dopiero jak będzie mnie tracił, tak jak Ty to zrozzumiałeś."

Oczywiście wg mnie gdybym wiedział wcześniej że jest nieszczęśliwa i że cierpi robiłbym wszystko, poruszyłbym niebo i ziemię aby było lepiej. Niestety o tym dowiedziałem się dopiero teraz, gdzie wg niej jest za późno. Teraz też mam dać jej trochę czasu bez "odzywania się" żeby to przemyslała,

Mieliśmy w planie pójść razem do Gdańska(oboje jesteśmy z Zamościa), ona była tym faktem strasznie podekscytowana(wspólne życie, więcej czasu razem itp) i nie chciała słyszeć o innym mieście. Jednak decyzja jej się zmieniła i trafiła do Rzeszowa(wyniki matur nie pozwoliły na Gdańsk). Nawet zaproponowałem jej, że pójdę do pracy i zdobędę kasę na jej studia zaoczne w Gdańsku. Propozycje odrzuciła. Oczywiście była to dla mnie smutna decyzja, ale przy dzisiejszym rozwoju techniki nie jest to rozłąka nie do przeżycia. Może ona chce żebym rzucił swój wymarzony kierunek(jest tylko w Gdańsku) i poszedł za nią do Rzeszowa i dlatego tak robi?

Jednak nie daje mi spokoju jedno. Według niej zalety Gdańska to: "Ja, dosyć dobre wizje na przyszłość zawodową". Zalety Rzeszowa:" Bo rodzice będą szczęśliwi, bo nie stracę przyjaciół(?!), bo tak"
Oczywiście akceptuję tą decyzję i nie zmuszam jej do niczego.


Ja dalej ją kocham, od dwóch tygodni nic nie jem, schudłem prawie 10 kg, nie mam na nic ochoty, wymioty, depresja odwołałem bardzo ważne zawody bo po prostu nie miałem siły na nic. Jak już wspomniałem jestem gotowy zrobić dla niej wszystko. Ogólnie wydaje mi się, że ta przyjaciółka podsuwa jej te pomysły, bo wiem że ona jest bardzo przeciw nam.

Podsumowując- nie wiem co mam z tym zrobić. Co zrobić jak ona "zrozumie że mnie kocha i zechce wrócić". Ja zapewne od razu się zgodzę(nie wiem czy to dobrze), ale z drugiej strony nie chciałbym przeżywać kolejny raz takiego czegoś. Co mam robić? Czy ona wróci czy jest dla nas szansa?

Z góry dziękuję cierpliwym za przeczytanie i pomoc ;)