Kariera, zawód, przyszłość a związek

Witam serdecznie. Jest to tutaj moja pierwsza wypowiedź, a zarazem temat, w którym się rozpiszę i mam taką nadzieję, że ktoś znajdzie czas, aby się wypowiedzieć i zrozumieć moją sytuację. Nie musi być to odpowiedź na pytanie "co lepsze", bo temat jest dosyć ciężki, lecz sama wypowiedź kogoś być może i by pomogła. Przedstawię się, mam na imię Paweł, obecnie mam 19 lat i jestem w 4 klasie technikum. Niedawno z moją dziewczyną wybił już nam rok, jak jesteśmy razem. Wiadomo, pojawiały się sprzeczki, czasami było gorzej, ale ogólnie jestem bardzo zadowolony. Ona dosyć spokojna dziewczyna, z lekkimi humorkami, które da się znieść, nie paląca, nie pijąca, nie chodząca na żadne imprezy, typ dziewczyny, który mi bardzo odpowiada. Studentka kierunku matematycznego, mądra dziewczyna. Nie będę dalej się rozpisywał, po prostu dziewczyna na jaką czekałem. Jest to mój drugi związek, pierwszy był krótki i okazał się wielką pomyłką. Teraz kolej na mnie. Jak sugeruje temat, głównie dotyczy mojej przyszłości, kariery. Moją pasją są służby mundurowe. Od zawsze chciałem służyć w wojsku albo w policji, aż w końcu 3 lata temu zdecydowałem sie na policję i do tego dążę. Zainteresowanie tą służbą jest bardzo duże, na tyle, aby dowiadywać się również i poznawać ją od wewnątrz. Również mam w rodzinie osobę, już na emeryturze, ale która jest w stanie mi dużo pomóc, jeśli chodzi o rekrutację, a jest ona w maju 2015 roku, czyli zaraz po maturce. Od początku technikum ta myśl mnie motywuje najbardziej, aby dołączyć do tej formacji na tyle, że zacząłem chodzić na siłownie oraz na sztuki walki. Dziewczyna wiedziała o tym, że to mnie interesuje, lecz od niedawna pojawił się pewien problem. Otóż nic nie wiedziała, że w policji jest przymusowe szkolenie zawodowe, które trwa 6 miesięcy (weekendy są wolne). Biorąc pod uwagę to, że widzimy się w zasadzie codziennie dla niej to byłby problem. Do tego, jej mamy kolega to policjant, który zostawił żonę po x latach dla młodszej. Tutaj dochodzi problem nt. opinii o policjantach. Mówi się różnie, że mają zrytą psychikę, że to babiarze, łapówkarze, że biją żony, stają się ogólnie inni niż byli, zimni, niewrażliwi, zdradzają po pracy i co tylko, choć ja się takimi rzeczami jak zdrada brzydzę i raczej łatwą osobą do zmanipulowania nie jestem. Kiedyś sama chciała być policjantką, ale z tego zrezygnowała, parę miesięcy temu powiedziała, że musiałaby się zastanowić czy chciałaby być z policjantem i wiązać z nim przyszłość. Obecnie stwierdziła jasno, jak ja idę do policji to jest papa. Do tego powiedziała, że jeśli tak uważam, że chce dalej tam iść, to nie wie czy może być ze mną, bo nie czuje się pewna, że tego nie zrobię (czyli nie złożę papierów) i nie ma poczucia bezpieczeństwa w tym związku, na co odpowiedziałem, że jeszcze się zastanowię. Zrobiło mi się przykro z tego powodu, zwłaszcza, że to moje zainteresowanie i nie rozumie tego. Idę też do policji ze względu na nią między innymi, praca w policji pomoże mi uzbierać pieniądze na mieszkanie, które mam okazje kupić dosłownie za grosze, bo mam je w spadku, a wystarczy, że spłacę część cioci (do zrobienia w 5 lat oszczędzania). Gdybym miał iść teraz na studia, to bym musiał te 5 lat pracować, a więc życie ułożone by było dopiero po 30stce. Mam okazję to wcześniej zrobić wstępując do policji. Zresztą, nie chodzi tutaj nawet o pieniądze. Dla mnie policja to marzenie, wiem, że niektórym po tym co słyszą/widzą po policjantach wydaje się, że to jest dosyć płytkie(?) lub 'głupie', lecz gdyby ktoś się interesował, to do policji łatwo wcale nie jest się dostać obecnie. Streszczając, sam nie wiem co robić już. Dziewczynę naprawdę szczerze kocham, mamy małe plany co do przyszłości, z jej rodzicami również mam dobry kontakt, oni mnie lubią a ja ich, jestem u niej w zasadzie codziennie, ciągle razem spędzamy czas. Z drugiej strony, mam do wyboru swoją karierę, przyszłość, którą ona nie potrafi zaakceptować. Nie widzę siebie nigdzie indziej w przyszłości niż właśnie tam. Sam nie wiem co robić, jestem w rozterce. Był ktoś może kiedyś w podobnej sytuacji do mojej, że musiał wybierać zawód, gdzie miał taki wybór? Lub może jakoś specyficznie podgadać moją dziewczynę? Choć czasami jest wybuchowa (rzadko się zdarza) i argumenty nie trafiają niestety do niej, to może trzeba jakoś inaczej. Sam już nie wiem, prosiłbym o wypowiedź kogoś jak widzi tą sytuację z obu stron.

PS. Wiem, że jestem jeszcze młody i zapewne będzie "masz jeszcze czas na związki", ale naprawdę, gdybym z nią nie był teraz zapewne trochę moja psychika by podupadła, stałbym się bardziej wrażliwszy na co pozwolić sobie w maju niestety nie mogę.