Kiedy On nie che się zdeklarować

Nigdy nie sądziłam, że będę uzewnętrzniała się na forum i jest to dla mnie trudne, ale do rzeczy.
Jestem ze swoim chłopakiem prawie 6 lat, mieszkamy razem prawie pół dekady. Obydwoje skończyliśmy studia, pracujemy, mamy wspólne zainteresowania. Bywają lepsze i gorsze chwile, ale zawsze dajemy radę. Dwa lata temu (po czterech latach związku a to chyba wystarczająco długo, by poznać plany partnera względem związku) po raz pierwszy powiedziałam Mu, że nie chcę żyć w konkubinacie (dużo mnie to kosztowało, czułam się poniżona, że w ogóle muszę taki temat poruszać) - zgodził się ze mną i nie naciskałam, nie drążyłam tematu, dałam Mu czas - obiecywał, że niebawem się zdeklaruje. Rok później, kiedy nic podobnego nie miało miejsca, zdecydowałam się na kolejną rozmowę (moja rodzina też chciała wiedzieć, co dalej planujemy - tutaj muszę nadmienić, że w żadnym wypadku moje pragnienie nie jest podyktowane ich oczekiwaniami). Powiedział, że do końca studiów chce się oświadczyć - musi zebrać pieiądze na pierścionek, bo jak twierdził, nie chce mi dać byle czego - i rzeczywiście - tuż przed obroną poszedł do pracy. Chwilę przed zakończeniem studiów w rozmowie o przyszłości pół żartem powiedziałam, że On przecież wobec mnie nie ma planów a ja w konkubinacie nie będę żyć i nie zamierzam z Nim szukać na takich warunkach nowego mieszkania, o czym już doskonale wie. Zdenerwował się. Krzyczał. Powiedział, że planował to zrobić konkretnie w pewnym dniu (tu podał datę - miało to być dwa tygodnie od kłótni), ale już tego nie zrobi, bo zepsułam niespodziankę. Na początku miałam do siebie żal, że to już było tak blisko, ale po chwili zastanowienia doszłam do wniosku, że sam to popsuł - zupełnie tak, jakby celowo szukał pretekstu, by tego nie robić, przecież mógł odpowiedzieć coś w żarcie, uratowanie sytuacji wcale nie wymagało ponadludzkiego wysiłku z Jego strony.

Po czterech miesiącach od tego incydentu, skończeniu studiów, postanowiłam po raz pierwszy, że się wyprowadzę - pretekstem miała być praca w innym mieście. Nie chciałam od razu zrywać, ale zobaczyć, czy tak naprawdę Jemu na mnie zależy, czy zechce mnie zatrzymać przy sobie. Tutaj los zadecydował za mnie i skutecznie pokrzyżował moje plany - z uwagi na ciekawą propozycję zawodową, zostałam "na starych śmieciach" z Nim.

Minęło pięc miesięcy i nic (w miedzy czasie już prawie sama Mu się oświadczyłam). Postanowiłam, że poszukam nowego mieszkania. Nie chodziło o to, żeby Go tą decyzją zranić. Chciałam ratować siebie, bo takie życie od długiego czasu mnie uwiera i boli a nie chcę w wieku 30 lat obudzić się z przysłowiową ręką w nocniku z kotem u boku. Zatrzymywał mnie, płakał, obiecywał, zapewniał, że chce i to zrobi. Uległam i zostałam łudząc się, że mówi prawdę.

Od tego momentu minął miesiąc. Na początku byłam przeszczęśliwa, bo czułam, że Jego słowa są szczere i tylko czekałam. Teraz coraz mocniej się niecierpliwię, czasem mam wrażenie, że o niczym innym nie mogę myśleć. Przeżyłam z Nim najlepsze lata, odrzucałam zaloty wielu adoratorów, mam 25 lat i zastanawiam się, czy kiedykolwiek spotkam kogoś wartościowego, kto będzie chciał założyć ze mną rodzinę. Wiem jedno - nie chcę marnować już kolejnych lat, 6 lat to i tak o kilka za dużo. Może błędem było wspólne zamieszkanie, ale nie wiem, czy cokolwiek zmieniłoby mieszkanie osobno, teraz już nie mam no wpływu i nie chcę się tym zadręczać. Chciałabym mieć męża - nie konkubenta (jak to słowo w ogóle okropnie brzmi - szkoda, że wcześniej o tym nie pomyślałam - człowiek był młody i głupi). Nie zależy mi na zaręczynach, ale małżeństwie - bieganie przez kolejne lata z kawałkiem metalu na palcu nie jest spełnieniem moich marzeń. Nigdy więcej nie zamieszkam z facetem bez deklaracji. Mam nauczkę. Zawsze uważałam, że kobiety, które nalegają na deklaracje ze strony faceta są żałosne, że powinny unieść się honorem, obrócić na pięcie i iść przed siebie, jeśli partner nie potrafi ich docenić. Cóż, jak widać, punkt widzenia zmienia się od punktu siedzenia - nie sądziłam, że tak będzie, ale teraz to ja jestem żałosna.

Mój chłopak o tym nie wie a ja nie chcę się poniżać jeszcze bardziej szantażem, ale zdecydowałam, że czekam do końca roku - po tym czasie, jeśli nic się nie wydarzy, wyprowadzam się. Czuję się wystarczająco upokorzona tą całą sytuacją, sama siebie odarłam z godności w imię Miłości do Niego.

Wybaczcie moją długą i chaotyczną wypowiedź, chyba musiałam się komuś wygadać. Nawet nie wiem, czy ktokolwiek moje wypocimy przeczyta. Na początku było mi przykro, jak dowiadywałam się, że kolejne koleżanki wychodzą za mąż, rodzą dzieci (z góry uprzedzam, że przez najbliższe kilka lat nie planuję potomstwa, więc mój partner nie musi obawiać się roli ojca - dziecko - owszem - ale w wieku 29 lat)- teraz już na to zobojętniałam, po prostu nie czuję się szczęśliwa. Wiem, że możecie wziąć mnie za wariatkę, frustratkę. Jestem żałosna i już to wiem - nie potrzebuję dodatkowo dołować się komentarzami tego typu, ale może ktoś był w podobnej sytuacji i wszystko skończyło się happy end'em? Ja już nie potrafię na tę sytuację patrzeć trzeźwo - jak to wygląda z perspektywy osoby trzeciej? Z góry dziękuję za wszystkie odpowiedzi.