Rozstanie, chemia i flirt. O co chodzi?

Cześć.
Niedawno zerwał ze mną chłopak. To była dziwna sytuacja. Byliśmy razem ponad rok, najlepszy w naszym życiu, on autentycznie zakochany, dbał, starał się.
Aż pewnego dnia wyznał, że czuje, że się oddala, ale chce to naprawić. Może wtedy oboje za bardzo skupialiśmy się na pracy, pomijając inne kwestie... Ale wyszła dziwna sytuacja, w której zraniłam go słowami i wtedy zaczął rozmyślać. Doszedł do wniosku, że nie czuje do mnie tego co wcześniej, że się wypalił... Rozmawialiśmy długo, a on miał łzy w oczach. Ustaliliśmy, że jeszcze raz to przemyśli, bo to decyzja szybka była, parę dni. Potem tego samego dnia ze skruchą poprosił, żebyśmy o tym zapomnieli, bo chce ze mną być i zachowywał się znów jak zakochany facet na początku związku... Po to, by za parę dni powiedzieć, że musi wszystko przemyśleć jeszcze raz, bo na jego decyzje po "powrocie" mogła mieć wpływ moja obecność.
I tak po tygodniu doszedł do wniosku, że 'to nie to', że związek był świetny, ale że nie chce tego dalej ciągnąć. Cóż. Przepłakałam wtedy dużo, jemu też lekko nie było, stres ogromny udzielił się nam obojgu. Postanowiliśmy nie zrywać kontaktu.
Gadaliśmy o pierdołach, potem postanowiłam się nie odzywać, żeby trochę ochłonąć. Wtedy on odzywał się pierwszy, pytając co słychać czy chcąc zająć mi miejsce na zajęciach, na które chodzimy razem... I tak nasze rozmowy zaczęły być coraz bardziej swobodne, gadaliśmy po pół dnia, smsy, facebook, godziny przez telefon... Mówił, że mu na mnie zależy, że jestem mu najbliższą osobą, że tęskni... I że jest mu źle z tym, że cierpię. Gdy po % napisałam mu, żeby mnie wyrzucił z pamięci, chyba się przestraszył.zmartwił, cokolwiek, w każdym razie jasne jest, że nie chce, żebym zniknęła z jego życia.
Pisze do mnie pierwszej z różnymi sprawami. Chce zrobić mi prezent. I sam przyznaje, że sytuacja między nami jest... dziwna.
A teraz jeszcze bardziej, bo... W rozmowach zaczęły się pojawiać elementy typu "przytulam Cię", "głaszczę", takie czułości bardziej... Flirty, jakieś niedopowiedzenia, poczułam się trochę, jakbyśmy się zdobywali. Mówił, że nie może się powstrzymać. I wyszło nam, że jest między nami chemia, że nas do siebie ciągnie najwyraźniej. Przewinął się oczywiście temat seksu... A raczej naszej ochoty na niego. Stanęło na tym, by nie analizować, nie zastanawiać się, tylko żeby pozwolić sprawom płynąc - co będzie, to będzie. I zgodził się na to. Mamy się spotkać, umówiliśmy się jeszcze przed rozmowami na temat chemii. Ale muszę przyznać, że jestem nieźle skołowana. Nie mam pojęcia, co mysleć, a nawet czy powinnam poruszać z nim tematy dotyczące ewentualnego powrotu czy naszej relacji... Od tego, powiedzmy, definitywnego rozstania minęły 2 tygodnie...
Pomocy. Nigdy nie byłam w takiej sytuacji. Może ktoś z zewnątrz spojrzy chłodniejszym okiem na to? Nie wiem co mam mysleć.