Zakochalem się w mężatce :(

Tak jak w temacie niestety zakochałem się w zamężnej kobiecie ... .Poznaliśmy się 4 miesiące temu w pracy .Na początku zaczęło się dość niepozornie i nic nie wskazywało na to, że wywróci ona moje życie do góry nogami .Jest bardzo atrakcyjną kobietą ale w tamtym czasie nie byłem zainteresowany jakoś specjalnie w płci przeciwnej, albo może przez taki długi czas byłem singlem, że jakoś się podałem poszukiwaniom miłości, i nie czułem niczego specjalnego do żadnej kobiety .Ale wszystko się zmieniło kiedy jej biurko zostało przysunięte do mojego, i byliśmy skazani na swoje towarzystwo . I wtedy powoli zacząłem dostrzegać jak wspaniałą kobietą ona jest, czułą, wesołą, troskliwą I inteligetną, dodam, że rozmawialiśmy tylko po angielsku jako, że nie była on z Polski. Szybko między nami zaiskrzyło, żadne z nas tego nie planowało, ona zamężna od 6 lat ja nie szukający niczego specjalnego. I wkrótce razem wyczekiwaliśmy każdego dnia w pracy żeby się zobaczyć .Przez 3 miesiące byliśmy non stop razem w pracy, wspaniałe dni dla mnie, w końcu po kilku latach poczułem coś specjalnego do kobiety, w trakcie tych 3 miesięcy, nie zdawałem sobie z tego sprawy, że to uczucie to coś więcej, ona także nie. Mój świat runał, kiedy oświadczyła mi, że dostała pracę którą chciała zdobyć od dłuzszego czasu . Wtedy się zaczął żal, i smutek, że ona odchodzi, widziałem po niej, że też jest bardzo smutna, jest ostatni tydzień w pracy bardzo się dłużył . Po jej odejściu zaczęliśmy dzwonić do siebie i wypisywać smsy, w końcu się spotkaliśmy w większym gronie, wpasniale było ją zobaczyć po 2 tygodniach. Zadałem jej wtedy pytanie czy jest szczęśliwa, zrobiła bardzo smutną minę, i niechciała odpowiedzieć. Następnego dnia wieczorem przez telefon wyznała mi swoje uczucia, że czuję coś do mnie, i nie wie co robić, nie może tego zrobić mężowi, bo dalej ma do niego uczucia, ja jej też powiedziałem jak się czuję i że już w pracy powoli zdawalem sobie sprawę , że moje uczucie jest skazane na porażkę i że bedę cierpiał. Na telefonie zgodziliśmy się zostać przyjaciółmi i pozbyć się swoich uczuć :(. Ale niestety tak to nie działa, pisaliśmy, dzowniliśmy do siebie prawie codziennie, jej mąż zaczął to wyczuwać, ona bardzo się z tym źle czuła, mówila, że nie może patrzeć na niego w takim stanie i że bardzo źle to znosi. Nie mogliśmy się widywać bo nie chciała kłamać do niego żeby się ze mną spotkać, ja też się źle czułem, nie chciałem jej krzywdzić w ten sposób i tego bogu ducha winnego faceta .Staraliśmy się jakoś to ciągnąć, pare dni temu, spotkaliśmy się na moich urodzinach, mogła tylko przyjśc na dwie godziny, w tym 30min spędziliśmy tylko we dwoje, chwyciala moją rekę i trwaliśmy w takim stanie przez kilka chwil, widzialem ból w jej oczach, prawie nie do zniesienia :(. Przed wczoraj zadzwonila do mnie powiedziala, że musimy urwać kontakt kompletnie, że ona tak nie może, boi się zostawić męża bo nie wie co z nią będzie :(. Płakała na telefonie, ja nie wiedziałem co powiedzieć, z jednej strony chciałem krzyczeć do nie żeby została za mną, żebyśmy tak to ciągneli i jakoś się ułozy, ale z drugiej fakt, że ona się tak męczy byl dla mnie straszliwy:( . Powiedziała, że jakbym się gdzieś wyprowadzał to żebym dal jej moj email albo nr jakbym zmienił .W ostateczności rozłaczyliśmy się nie powiedziawszy zbyt wiele .Na drugi dzień wysłałem jej smsa, żeby nie czuła się z mojego powodu źle, zeby nie litowała się nademną, że bylem bardzo szczęsliwy wiedząc, że się o mnie troszczy, i życzę jej wszystkiego co najlepsze bo jest wspaniała kobietą będę ją pamiętał do końca życia .Podziękowała mi za moje słowa i napisała że to była bardzo trudna i bolesna decyzja dla niej ... . Przepraszam za te bazgroły, ale jest w złym stanie psychicznym :( .Dręczę się, że może jakbym wyłożyl kawę na ławę i wypytywał sie co jest nie tak w jej małżeństwie i że chciałbym z nią być to może inaczej by się to potoczyło, ale nie chciałem jej krzywdzić bo wiedziałem, że rozwód, rozbijanie małżeństwa to straszna męka i tylko smutek, więc starałem się zrozumieć i być przyjacielem, jej uczucie okazło się zbyt wiele dla niej i dlatego postanowiła tak a nie inaczej .Naprawdę mi jej brakuje, jest bardzo dobrą osobą i boję się, że będe tego żałował do końca życia, ale wiem, że muszę odpuśćić:((((( tylko, ze ta myśl jest nie do zniesienia ....