Czy związek trwa tylko kilka lat a potem to już "męczar

Witam, jestem tu nowy więc witam wszystkich serdecznie!

Najpierw słów kilka o moim poprzednim związku. Trwał on 4,5 roku, z moją ex poznałem się jeszcze przed maturą. To był taki pierwszy poważny związek i dla mnie i dla niej też z tym że ona była dziewicą. Na początku było fajnie. Nie mieszkaliśmy razem. Po jakimś czasie zaczęliśmy sypiać ze sobą ale strasznie trudno było ją do czegokolwiek przekonać.. Pochodziła z mocno konserwatywnego domu , choć z drugiej strony w końcu byliśmy młodymi ludźmi… no cóż ja chciałem coraz więcej, eksperymentować i często uprawiać sex, ale jej zbytnio na tym nie zależało.. Mieliśmy problemy z miejscem, wiadomo jak to w takim wieku ale dla niej nie do pomyślenia było auto albo wykorzystanie chwili jak nie było rodziców w domu. Jak jej mówiłem że mamy taki warunki jakie mamy i jeśli będzie tak podchodzić do rzeczy to będziemy uprawiać seks raz na miesiąc, ona na to „no to trudno”. Nie chce jej tu stawiać w całkiem złym świetle, to była porządna i inteligentna dziewczyna. Był jeszcze jeden problem otóż ona miała podejście do życia które można by wyrazić zdaniem: „o, mam nieogolone nogi dziś…a to założę spodnie zamiast spódnicy”. Rozumiem, że ktoś jest zmęczony etc. Ale ja też muszę sobie golić twarz i choć czasem mi się nie chce lub jestem zmęczony to to robię a nie chodzę zarośnięty jak neandertalczyk :P Lubię jak kobieta o siebie dba, sam o siebie dbam i myślę że to normalne.

Tak, że podsumowując jeśli chodzi o seks to miałem wieczną męczarnie… Nie dopasowaliśmy się temperamentami w ogóle..

Więc po półtora roku, może dwóch bycia razem miałem dość tego związku, ale ciężko mi było zerwać bo to była pierwsza miłość. Zbierałem się z półtora roku z zerwaniem ( w międzyczasie były namowy, starania itd. Ale bez rezultatu). Jak w końcu zerwałem to ona się dziwiła czemu i mówiła, że mnie kocha itd…

Może zabrzmi to egoistycznie ale obiecałem sobie, że nie będę poświęcał mojego własnego zadowolenia z życia erotycznego dla związku, który paradoksalnie bez udanego seksu będzie zawsze niepełny…

Ale po co cały ten wstęp?? Otóż doszedłem znowu do podobnego miejsca z teraźniejszą partnerką…

Mam teraz 28 lat, Ona też. Jesteśmy ze sobą 2,5 roku. Poznaliśmy się jeszcze podczas studiów i na początku nie mieszkaliśmy razem. Okazało się że super spędza nam się czas, dogadujemy się a w łóżku było super. Naprawdę się rozkręciliśmy, mimo że pracowaliśmy i ona wynajmowała mieszkanie ze znajomymi i miała tylko pokój, to nie przeszkadzało nam to. Seks był praktycznie prawie codziennie, często siedzieliśmy do rana prawie, rozmawialiśmy, spaliśmy kilka godzin i było ok. Jestem osobą o dużych potrzebach seksualnych, zawsze tak miałem, jestem bezpruderyjny i wręcz perwersyjny czasami. Jakże zadowolony byłem kiedy okazało się, że moja partnerka uwielbia łóżkowe zabawy, zaczęliśmy używać zabawek, bondage, zabawy z gorącym woskiem… sporo tego było. Równocześnie rozwijając nasz związek w sferze psychicznej i bliskości. Cieszyłem się, że znalazłem kobietę z którą się świetnie dogaduję w życiowych sprawach, mamy podobne poglądy i seks też jest bardzo udany, ona jest zawsze zadbana, sexi się ubiera i jest bardzo kobieca. Po prostu udany związek..

Niestety… Sielanka trwała pół roku….

Teraz już nie pamiętam dokładnie jak to się stało, ale po prostu zaczęliśmy coraz rzadziej ze sobą sypiać. Choć równocześnie zamieszkaliśmy razem i mieliśmy odtąd całe mieszkanie dla siebie. Myślałem, że nasz związek będzie się rozwijał, także seksualnie powoli w końcu dobijamy do 30 a wtedy człowiek osiąga szczyt swojej seksualności (szczególnie kobiety podobno:)

(Nie chcę żeby to brzmiało w taki sposób , że nasz związek obracał się wokół seksu, tak nie było. Uważam nasz związek naprawdę za bardzo udany, świetnie się dogadujemy w pozostałych sprawach, zawsze mamy o czym rozmawiać i jesteśmy świetnymi kompanami dla siebie.)

Akurat nasze zamieszkanie razem zbiegło się w czasie z problemami finansowymi które nam zajrzały w oczy, przez prawie rok było dosyć ciężko, oczywiście równocześnie nasze życie erotyczne zaczęło się kruszyć, nie było żadnych szalonych nocy, wszystkie „fantazyjne” zabawy poszły w odstawkę nie mówiąc o nowych eksperymentach. Moja dziewczyna strasznie zaczęła się dołować tą sytuacją, nie mówię że mnie ona nie martwiła, po prostu ja umiałem to troszkę odsunąć od siebie żeby nie zwariować. Ona miała tak że nie mogła nawet iść do znajomych na imprezę, bo mówiła że nie może się zrelaksować i bawić jak ciągle myśli o tym że mamy problemy. Ale w tamtym czasie nie narzekałem, choć potrzeby miałem ciągle ogromne, bo wiedziałem że seks nie jest najważniejszy, szczególnie w takiej sytuacji. Moja dziewczyna z kolei mówiła, że zdaje sobie sprawę z tego jak się pozmieniało i na pewno jak już nam się ułoży to wszystko wróci do normy.

Na początku 2011 roku wszystko się odwróciło jeśli chodzi o finanse. Nasz problemy minęły. Niestety w seksie nie nastąpiła zmiana. Śpimy w łóżku razem każdej nocy ale praktycznie nie ma seksu, co ciekawe mnie odechciało się nie tylko realizowania fantazji ale seksu w ogóle. Fakt, że bardzo zaangażowaliśmy się w pracę ( co nam daje bardzo dobre pieniądze ale niestety brak czasu, pracujemy praktycznie po 6 dni w tyg - czyli pieniądze szczęścia nie dają :(

Więc jak wieczorem pomyśle sobie że mielibyśmy się kochać to mi się odechciewa i wręcz robię się momentalnie tak zmęczony że zasypiam od razu. Praktycznie nie inicjuje seksu, Ona też nie. I tak sobie trwamy. Od wakacji kochaliśmy się może łącznie ze 3-4 razy ( po 15 minut gdzie dawniej były orgie do rana)nawet jak byliśmy na wakacyjnych wyjazdach to nie było większej ochoty. Co ciekawe myślę sporo o seksie, oglądam prawie codziennie porno, praktycznie codziennie się onanizuję. Żeby do końca wyjaśnić, Ona dalej mi się podoba, chcę z nią być, nie zdradzam jej i nie mam takiego zamiaru, (jestem praktycznie pewien że Ona mnie też nie). Po tym okresie braku pieniędzy nie wróciła już do tego co dawniej, mniej o siebie dba, ciągle jest zmęczona, zimno jej,wiecznie jakieś problemy. Praktycznie nigdzie nie wychodzimy, żadne imprezy, nie udzielamy się towarzysko. Wiem że wynika to pewnie z ilości pracy, ale po pierwsze dawniej też pracowaliśmy i wtedy to jakoś nie przeszkadzało (jak jej to mówię to twierdzi że dawniej była młodsza… no bez przesady miała 25 a teraz 28- jak dla mnie to się tak strasznie nie postarzeliśmy :)a po drugie to może należałoby pomyśleć o tym że owszem będzie miała pieniądze i karierę ale niedługo będzie sama bo ja odejdę, bo zaniedbuje nasz związek( no chyba że jest już na etapie że myśli że nigdy nie odejdę). Powiedziałem jej to i także to że ja mogę zrezygnować z części pracy na naszą rzecz, bo to ważniejsze niż pieniądze, ale ona że nie potrzeba, że damy radę, że pieniądze się przydadzą.
Więc próbuję innych rzeczy, organizuje nam wyjazdy ( średnio co 2 miesiące na weekend), zapraszam ją do różnych miejsc, restauracji ( totalny niewypał bo ona praktycznie bardzo mało jada, dba o linię, więc ja zamawiam obiad a ona sałatkę), robię jej niespodzianki, lubię gotować:) Nie chcę się przeceniać, ale kobiety przeważnie lubią podróże, niespodzianki, miłe kolację itd. A jej pierwsze pytania to zawsze ile to kosztowało? Czy nie za dużo? A po co to? Ciągle żyje przeszłością… W ogóle się tym nie cieszy. A ja mam tego powoli dosyć, staram się o ten związek jak mogę, myślę o naszej wspólnej przyszłości, już sobie znalazłem pierścionek zaręczynowy nawet :P

Ale zrobiło się z nas „małżeństwo z 40 letnim stażem” ( oczywiście w złym tego słowa znaczeniu nikogo nie obrażając), monotonia i jak sobie pomyślę że tak ma być przez resztę życia to się załamuję ( a może tak jest że po 30 to już z górki, kapcie, tv i po młodości??).Planowałem już rodzinę z nią, kocham ją, znam jej rodziców, rozmawialiśmy o ślubie ( luźno na razie) i dzieciach(ona twierdzi że musi się już trochę śpieszyć bo zegar biologiczny) ale nie chcę żeby było tak że obudzę się z ręką w nocniku za 20 lat, z dziećmi, że oto nie jestem szczęśliwy i nie realizuję się w sferze seksualnej. I co, będę się rozwodził i zaczynał od nowa mając 48 lat?

Mam wrażenie, że ona jakby cofnęła się w rozwoju seksualnym, że jak jej powiem jakie mam jeszcze w seksie pomysły, co bym chciał jeszcze zrobić ( jak mówiłem myślałem zawsze że nasz związek będzie się pod tym względem rozwijał) to mam wrażenie, że albo powie mi że jestem nienormalny i zboczony, albo co gorsza powie że nie ma mowy żebym kiedykolwiek takie rzeczy od niej dostał ( skądinąd już ją dobrze znam i wiem z góry, że raczej na niektóre rzeczy się nie zgodzi, choć kiedyś była taka otwarta) co praktycznie postawi mnie pod ścianą, bo chcę być spełniony pod względem seksualnym, ale równocześnie gdyby odeszła stwierdzając że jestem zboczonym wariatem to bym sobie wyrzucał, że straciłem wspaniałą kobietę przez własne żądze…

I teraz wrócę do początku.. I właśnie zaczyna mi to teraz przypominać mój poprzedni związek, mam swoiste deja vu, nie chcę żeby było tak że „pociągniemy” tak jeszcze kilka lat a potem i tak się rozstaniemy.

Stąd moje pytania:

Czy ja za dużo oczekuję? Może powinienem dać sobie na wstrzymanie, uznać że takie jest życie i generalnie nie można mieć wszystkiego, pogodzić się z tym i mieć kochającą i wspaniałą żonę i dzieci ale być pewnie do końca niezadowolonym z seksu( może sobie kupię sportowe auto i jak się przejadę po autostradzie z 240 km/h to mi adrenalina skutecznie będzie seks zastępować??)

A może nie jestem stworzony do związku i po prostu zawsze będzie tak że będzie fajnie przez kilka miesięcy/ lat a potem dalej będzie lipa i znowu rozstanie, i tak w kółko?? Jeśli tak to prawdę mówiąc odechciewa mi się i na samą myśl mam już dosyć związków….
A propos czasem jak czytam wypowiedzi na tym forum że ludzie są 10 lub 15 lat po ślubie i są sobą zafascynowani i jest między nimi ogromne pożądanie to aż nie mogę sobie tego wyobrazić :P

Reasumując przepraszam za tak długie wywody ale starałem się zobrazować całokształt sytuacji. Generalnie jestem w kropce, nie wiem czy się rozstać z nią(ona zapewne tak jak moja ex sama ze mną nie zerwie), czy może jakoś próbować to naprawiać, choć czasem rozmawiamy o tym i niby ma się coś zmienić ale nic się nie zmienia, mam tego już dość, już to przerabiałem, a już na pewno nie wiem czy wchodzić w małżeństwo i brnąć jeszcze dalej w to…. (ona przede mną miała chłopaka który jej się oświadczył, ustalili datę ślubu i odszedł pół roku przed ślubem, więc nie chcę jej takich przeżyć jeszcze raz fundować, bo ona jest bardzo dobrą osobą, o złotym sercu).

Co myślicie??

Pozdrawiam wszystkich