Jak zmniejszyć libido

Witam wszystkich użytkowników.

Mam problem, wydaje mi się, że dość złożony. Otóż jestem w niezwykle szczęśliwym związku z kobietą (ona: 24, ja: 25), od ponad 9 miesięcy. Połączyło nas... wszystko - przede wszystkim sprawy intelektualne i duchowe, na seks czas przyszedł później (po 4-5 miesiącach). Kochamy się i jesteśmy najszczęśliwszą parą na świecie.

Jednak mamy problem natury seksualnej (a właściwie ja go mam). Po kolei.

Ja przed spotkaniem mojej partnerki byłem prawiczkiem, ona zaś miała ubogie i nieprzyjemne doświadczenia seksualne (więc startowaliśmy właściwie z tego samego poziomu). Potrzebowała nieco czasu i dużo, bardzo dużo miłości, by przełamać się w sferze intymnej. Jednak kiedy "to" już się stało - było wspaniale. Nie jestem tu po to by się chwalić, ale przeżyła ze mną swój pierwszy orgazm (wspominając jej poprzednich partnerów - nie dziwię się...), a i dla mnie to było coś niezwykłego. Kiedy rozpoczęliśmy życie seksualne nasze relacje w naturalny sposób jeszcze zacieśniły się.

Jednak - jak w każdym związku - i my miewamy drobne spięcia, problemy. Otóż jestem (jak mi się wydaje) osobą o dużym libido - wczesniej będąc 'dziewicą' masturbowałem się często kilka razy dziennie, a 'rozseksualizowanie' (myśli natury seksualnej, autostymulacja) towarzyszą mi od wczesnego dzieciństwa. Być może (ten wątek może być ważny) ma to związek z tym, że pochodzę z cokolwiek dysfunkcyjnej rodziny - młoda matka, szybki rozwód rodziców, ciężka depresja matki, brak mężczyzn w rodzinie, brak poczucia bezpieczenstwa... i tak leci ta litania. Gdy byłem nastolatkiem b. czesto wpadałem w stany depresyjne, ciąłem się itp. Chyba w mojej rodzinie zaburzenia psychiczne (tendencje do nich) są dziedziczne. Tak czy owak - nie lubie wspominać swojej przeszłości, ale stale towarzyszyło temu wszystkiemu rozbuchane libido.

Oboje z partnerką jesteśmy w 100% wyzwoleni - nie mamy tabu i zahamowań, rozmawiamy na wszystkie tematy, dzielimy każdą chwilę i myśl. To się przekłada też na seks - robimy to z uczuciem, z fantazją, no cholera, takiej kochanki pozazdroscilby mi pewinie nie jeden facet. A jednak - po kilku miesiącach naszego pożycia zauważyłem że chyba moje libido zaczyna byc powoli problemem.

Kochamy się wg 'standardów' (choć jednego standardu dla wszystkich zapewne nie ma) dośc chyba często - co najmniej co 2-3 dni, po dluzszej abstynencji (moja partnerka raz na jakis czas wyjezdza na dłużej) nawet codziennie, ogólnie: nie rzadziej niż co dni 5-6. Jednak dla mnie nawet ten pierwszy wariant to za mało. Stale mam myśli seksualne, czuję się źle ze swoim ciałem, chcę sobie chyba coś udowadniac, ze jestem pożądany, atrakcyjny (stale boje sie, że się rozstaniemy - choć nie ma ku temu żadnych realnych przesłanek). Ona z kolei - choć chyba ma calkiem spore libido, bywaly okresy w jej przeszłości, gdy masturbowała się kilka razy dziennie - choc czerpie przyjemność z naszej miłości fizycznej (zawsze dbaam o to, żeby przede wszystkim ona osiągnęła spełnienie) najwyraźniej nie przykłada do seksu aż takiej wagi. To się nie wyklucza - widzę to tak (niejeden raz o tym rozmawialiśmy) , że fundamentem naszego związku jest umysł, z tym że u mnie zaraz obok umysłu jest cialo (chciałbym, żeby się dopełniały), a u niej - stoi sobie to ciało gdzieś na drugim miejscu, jeżeli nie na trzecim. W skrócie: ja potrzebuję bardzo intensywnego życia seksualnego, ona nie. Ja najchętniej robiłbym to co drugi dzień, ona - myślę, że raz, góra dwa w tygodniu by jej wystarczyło. Kilka razy spostrzegłem że zmusza się, kiedy sama z siebie by tego nie inicjowala, byleby mnie zadowolić (i bardzo mnie to zabolało - bo chcę, żeby chęć współzycia wynikała z nas obojga). Kiedy mielismy okresy abstynencji, np. 4, 5, 6 dni (nie śmiejcie się, że to żadna abstynencja - dla mojego libido to jak rasowy celibat) - ja nie naciskałem na seks, ale widocznie opada mi wtedy nastrój i choć bardzo staram się to zamaskować - nie da się, ona bezbłędnie ze mnie czyta. I wtedy sama złości się, że tak bardzo fiksuję się tylko na seksie. I wydaje mi się, że może mieć racje.

Nie jestem egoistyczną świnią. Nie wymagam od niej seksu. Nie zapominam też, że do 'tego' potrzebna jest troska, miłlość, atmosfera. Kochamy się w pełni i szczerze, stale dajemy sobie dowody uczucia, no naprawdę jest między nami wspaniale. Poza własnie tym, że sam czuję się jak palant, który zadręczy kiedyś swoją ukochaną tym, że nie jest ona dla niego wystarczajaco dobra, ze nie jest mu 'posluszna' w łóżku. NIe... To nie tak ma być. Nie chcę jej dręczyć, 'tyranizować', jest dla mnie zbyt ważna, o wiele zbyt ważna. Prędzej siebie zadręczę (masturbacją i psychiczną torturą) na śmierć.

Chciałbym jakoś zmniejszyć swój popęd, jestem pewien, że wtedy nie byloby z tym problemów miedzy nami. Zastanawiam sie co robić. Na pewno nie wszzystko ze mną jest w porządku - miałem swoje epizody psychologiczno-psychiatryczne i pewnie mógłbym dostać antydepresanty, które - jak czytałem - obniżają też libido. Z tym że nie chcę się "zamulać" - tym bardziej że dzięki mojej kobiecie wyszedłem z b. poważnego dołka, czuję się ogólnie szczęśliwy i nie chcę się otepiać 'chemią'. Inne środki? Nagietek lekarski? Ranigast? Bromek potasu? Wszystko to brzmi absurdalnie (zwłaszcza ranigast...), ale 'tako rzeczą internety'.

Myślałem też o wizycie u seksuologa lub psychiatry, ale tam czeka mnie pewnie jedno - wspomniana 'chemia'. Bo cóż innego, skoro operacyjnie się tego nie skoryguje (a szkoda...), w psychoterapię za bardzo nie wierzę, co więc robić? Czy w ogóle można coś zrobić? Jak mogę sobie - i dzięki temu nam - pomóc?