Różowe okulary?

Witajcie!
Poczytuje forum od pewnego czasu, jednak odważyłam się napisac po raz pierwszy. Zarejestrowałam się przed chwilą! Skłonił mnie do tego głównie jeden temat, choć we wszystkich niemal znajduję mnóstwo mądrości, dojrzałych słów i refleksji oraz wspaniałych rad.
W każdym znajduję coś o sobie.... Niemniej "kto jest tym jedynym??".. to prawie moja historia...
Ale kilka słów na początek...
Skończyłam 33 lata...Mam męża, dziecko... Podobnie jak autorka powyższego tematu wspaniałe życie u boku cudownego mężczyzny. Niczego nam nie brakuje. Jesteśmy razem od 12 lat, małżeństwem jesteśmy od 9. Mąż od zawsze był moim przyjacielem, wsparciem... nie zawiódł nigdy. Trwał przy mnie w każdej sytuacji /i nadal tak jest/.
Przez wszystkie te lata żyłam szczęśliwie i spokojnie u boku mężczyzny, co do którego byłam przekonana że jest tym jedynym.
Do dziś troszczy się o mnie i o syna, pomaga w każdej sytuacji, wyręcza w obowiązkach.. Jest przy tym czuły, kochający. Może nie jest Adonisem.. ale cóż od początku to wiedziałam i zupełnie inne wartości dostrzegałam w nim. Nie należy do przystojniaków ale jest wysoki, szczupły, wysportowany...i ma niesamowite oczy, które patrzą na mnie w sposób niewyobrażalny. Zniknęły już motyle w brzuchu i TA chemia..ale w ich miejsce pojawiło się chyba coś cenniejszego - odpowiedzialność, przywiązanie, partnerstwo i stabilna, trwała znacznie mniej romantyczna ale jednak prawdziwa miłość. Chociaż czasem, miewam wrażenie, ze po tych 12 latach jestem dla niego nadal tą samą dziewczyną, z którą umawiał się na randki.. Tylko chyba kocha bardziej i dojrzalej...
Poznałam Adama podczas studiów. Mieszkaliśmy wówczas w różnych miastach, widując się jedynie w czasie weekendów. Mimo to nasza miłość rozwijała się i zacieśniała. Ślub wzięliśmy gdy skończyłam naukę i wróciłam do rodzinnej miejscowości.
Kilka lat szczęśliwego, udanego związku. Potem decyzja o dziecku... i kłopoty... Nie będę tu opisywać naszej walki o maleństwo bo to inny temat. Nawiązuję jednak do tematu Guli, który skłonił mnie do pojawienia się tu. Nasze problemy związane z dzieckiem były zupełnie inne niż u Guli, jednak najważniejsze, iż zakończyły sie sukcesem a dziś syn ma 4 latka.
Przez cały okres naszej walki o maluszka, mąż był wsparciem, podporą, azylem a czas ten stanowił dla nas wielki sprawdzian.
Udało się!!!! Adam jest mądrym i cudownym człowiekiem a ja czułam się jakbym wygrała los na loterii. Po pojawieniu się dziecka nasze małżeństwo rozkwitło. Wszystko było wspaniale. Adam okazał się nie tylko fantastycznym mężem, ale również ojcem i jak zawsze partnerem, przyjacielem.
A ja? Zawsze mocno stojąca na ziemi, zrównoważona, nad wyraz poważna i stanowcza...zabłądziłam jak nastolatka...To było 2 lata temu..
Ofiara NK... Znajomość sprzed lat... Do chwili gdy nie pojawił się On, przez mysl mi nie przeszło abym ja mogła wpakować się w coś takiego.
Przecież mam wspaniałego męża, który świata poza mną nie widzi /a ja poza nim/, przecież mam upragnione dziecko o które wspólnie walczyliśmy z życiem, przecież tworzymy wspaniałą rodzinę, mamy wspólnych przyjaciół, przecież mamy piękny dom i dobra materialne.. A jednak..
Od zawsze uchodziłam za kobietę urodziwą, podobam się mężczyznom. Stanowi to dla mnie miłą wiadomość ale to wszystko. Kochałam Adama.. nie potrzebowałam szukać potwierdzenia własnej atrakcyjności u innych mężczyzn. Miewałam ku temu wiele okazji i jakoś nigdy nie przyszło mi do głowy skorzystać z nich, bo po co, miałam męża.
Zaczęło się od maili od smsów... Spotkanie.../On mieszka winnej miejscowości więc musieliśmy przyjeżdżać do siebie/..
I cóż się okazało... zwariowałam... Sama zaplanowałam dzień, w którym pójdziemy do łóżka. I tak też się stało. Od tamtej pory upłynęło wiele czasu i wiele razy zdradzałam Adama.
Zakochałam się... tak przynajmniej sądziłam... Po kilku miesiącach tej "odświeżonej" znajomości poczułam, że moje małżeństwo to pomyłka /?/, chciałam je zniszczyć, porzucić pracę, zabrac syna, wyjechać, rozpocząć z Nim nowe życie. Zaznaczam, ze On też dążył do tego. Byłam jak w transie.. Nic się dla mnie nie liczyło, tylko odliczanie czasu do kolejnego spotkania i znalezienia się w Jego ramionach.
Planowaliśmy moje odejście od męża i rozpoczęcie naszego nowego życia. Rozmawialiśmy o przyszłości, o ślubie, o naszej rodzinie.. Zapewnialiśmy się, iż jesteśmy połóweczkami jabłuszka zagubionymi, którym los dał kolejną szansę.
Po takiej upojnej "randce" wracałam do domu, gdzie Adam witał mnie na progu razem z synkiem, mówiąc "witaj kochanie, dobrze że wróciłaś, tęskniliśmy"... Na początku nawet nie miałam wyrzutów sumienia.
Mój mąż do dziś nie podejrzewa niczego... ale jakiś czas temu powiedział mi, że jestem dla niego wszystkim, całym jego światem..że beze mnie nie potrafi życ.. Że jestem sensem jego życia i dla mnie zrobiłby wszystko.. Cóż.. powtarzał mi to tysiące razy, ale ten jeden raz ścięło mnie to z nóg.
Mój mąż po 12 wspólnych latach, po nie tylko cudnych wspólnych chwilach, ale przede wszystkim po wielu szarych, banalnych dniach, po wielu kłótniach i problemach na jakie napotyka się w codziennym życiu.. Mój mąż, który oglądał mnie już i uśmiechniętą, szczęśliwą i złą, wściekłą, załamaną, który widział mnie i "w zdrowiu i chorobie", i w balowej sukni i w starym dresie... nadal mnie kocha tak, że niemal czuję dotyk tego uczucia.
Wówczas chyba zaczęły opadać mi moje "różowe okulary". Zaczęłam przeglądać różne fora, posty, wypowiedzi dotyczące związków, zdrady, jej przyczyn itp. I tak trafiłam tutaj.
Odpowiedzi na moje pytania oczywiście nie znalazłam ani usprawiedliwienia tym bardziej..bo jak usprawiedliwić totalną głupotę... Nie, znalazłam za to mnóstwo cennych informacji, porad jakimi wymieniali się piszący... Opisów uczuć obu stron... To mnie nieco otrzeźwiło chyba.
Zaczęłam się zastanawiac co sprawiło, że gotowa byłam porzucić najwspanialszego człowieka na świecie, dla wyidealizowanego, stworzonego przeze mnie obrazu mężczyzny, o którym tak naprawdę niewiele wiem. Pojawiły się wyrzuty sumienia.
Dostrzegłam także, iż mój ON daleki jest od ideału. Tak daleki, że nie mogę uwierzyć, że chciałam dla niego zmienić swój świat /zniszczyć!!!/.
Zaczęło się banalnie.. sprzeczka, kłótnia o drobiazi... I cóż się okazało.. zniknął gdzieś słodki wyidealizowany, cukierkowy obraz mojego Pana. Ten, który o wszystkim zawsze chciał konstruktywnie rozmawiać. Pojawił się prawdziwy on, który w chwili złości nie panując nad słowami ubliża, poniża, pogardliwie i wulgarnie się odnosi a także wykrzykuje przekleństwa w sposób arogancki i chamski.
Po czasie, gdy wszystko ucichło a ja już bez emocji chciałam powrócić do tematu, pokazaując mu co mnie zabolało...usłyszałam, że sama to sprowokowałam bo czepiam się bzdur a on ma ważniejsze problemy na głowie.
Pomyslałam wówczas, co będzie w obliczu normalnego życia i prawdziwych problemów, związanych z domem, rodziną itd. jeśli zwykła sprzeczka o bzdurę /chodziło o treść smsa/, wywołuje u niego takie emocje...
Wtedy chyba moje okulary spadły zupełnie...
A kiedy porównałam analogiczną sytuację z Adamem... łzy same popłynęły mi po policzkach...
Nigdy mi nie ubliżył, nie skrytykował, nigdy nie wyśmiał ani nie poniżył.. Każdy mój problem-nie problem był ważny bo był mój! Nawet treść smsa. Potem nawet sśmialiśmy się z tego, iż w ogóle kłóciliśmy się o taki banał. Przez 12 lat nie podniósł na mnie głosu, a po kłótni, nawet tej największej i poważnej, zawsze gotów był powrócić do tematu, kiedy emocje nieco opadły, by znaleźć błedy, przyczyny itd. Zawsze!!!! I zawsze mnie przytula... zawsze.
Czytając temat "kto jest tym jedynym??" przyjrzałam się Guli, która przeżywała swoje wzloty i upadki i myślę, iż dzięki Waszemu wsparciu oraz mądrym i przemyslanym uwagom a także ostrym słowom, odnalazła się w końcu.
Wiem, że ja tez muszę.
Widzę już, ze związek z Nim nie ma przyszłości, że ten facet mnie niszczy w pewnym sensie, i sądzę że w przyszłości raczejnie będzie lepiej..a jednak... jeszcze tkwię w tej matni...mimo wszystko ON wciąż zapewnia o swojej miłości i pragnieniu bycia ze mną... Ale słowa to nie wszystko...
Odważyłam się napisac do Was ponieważ jak wszyscy, mam tu anonimowość pozwalającą otworzyc się przed kimś innym. O moim "problemie" nie wie absolutnie nikt. Tym bardziej mi ciężko.
Odważyłam się napisać także i dlatego, iż tylu mądrych i cennych słów nie znalazłam nigdzie i mam cichą nadzieję, że i na mnie spojrzycie krytycznie, odpowiecie i udzielicie wsparcia.
Sorrow Twoja mądrość, wiedza i dojrzałość wypowiedzi są dla mnie zniewalające, podobnie jak i BeatrixKiddo oraz wielu innych nawet dominika25, który ma język wyjątkowo ostry. Wasze słowa są dla mnie niezwykle cenne a trzeźwe spojrzenia sprawiają, iż nabieram do swojego problemu innej perspektywy.
Mam nadzieję, ze ja również otrzymam od Was wiele konstruktywnych uwag.
Wiem już co powinnam, jak powinnam... ale wciąż brakuje mi na to sił.. Może Wasze ostre, mądre sowa pomogą mi się zdecydować raz ale stanowczo, a potem będą dla mnie wsparciem i motywacją...gdybym jednak się zawahała..
Pozdrawiam....