Dlaczego to zrobiłam? Trucizna w moim sercu...

Witam. Chciałabym zaznaczyć, że nie liczę na miłe komentarze. Wręcz przeciwnie. Liczę na to, że ktoś ostro powie, żebym otworzyła oczy i puknęła się w głowę. Codziennie sobie to tłumaczę, ale może z "ust" osób nieznajomych zabrzmi to dosadniej. Zdaję sobie sprawę, jak naiwnie i infantylnie to zabrzmi... Zakochałam się w w swoim instruktorze nauki jazdy. Tak, idiotka ze mnie, prawda?? Zacznę od początku. Rok temu narzeczony siłą zaprowadził mnie na kurs, obiecywałam, że pójdę, i tak przeciągało się to kilka lat. Poszłam. Zapisałam się. Początkowo jeździłam z instruktorem, nazwijmy go p. Markiem. Nie pasował mi, krzyczał, szybko się irytował przy moich najmniejszych błędach. Zasugerował żebym zapisała się na jazdy do jego syna. Pomyślałam, a co mi tam, tym bardziej, że pan Marek działał mi nerwy. Pierwsza lekcja. Wita mnie młody chłopak, całkiem sympatyczny, Paweł, był dwa lata starszy ode mnie. Nigdy nie pomyślałabym, że coś zajdzie między nami. Nie wiem nawet, czy zwróciłabym na niego uwagę w innych okolicznościach. Zaznaczę, że nie o to chodzi, żeby rozpisywać się tu jaka cudowna to nie jestem. Jestem drobną, 25 letnią, atrakcyjną dziewczyną, i owszem zawsze wzbudzałam zainteresowanie u płci przeciwnej. Ale nie w głowie mi były żadne romanse. Przyszłam się tu uczyć. Zdecydowanie, więc na początku nie zwracałam uwagi jak próbował mnie podrywać. Pewnego dnia jadąc, prawił mi komplementy i raptownie stwierdzi, że miałby ochotę mnie pocałować. Zatkało mnie. On miał przecież dziewczynę, o której opowiadał. Głupawo się tylko uśmiechnęłam... Ale oczywiście nie doszło do żadnego pocałunku. Odwiózł mnie do domu i po sprawie. Zapomniałam i w międzyczasie przyszły Święta Bożego Narodzenia itp. Po Świętach w pracy, dostaję sms'a. "Witaj, co u Ciebie słychać, mam nadzieję, że nie gniewasz się, spisałem Twój numer z Twojej karty,,," I tak zaczęliśmy sobie pisać, sama nie wiem czemu się na to zgodziłam. Może dlatego, że podobało mi się, i że zawsze lubiłam trochę poflirtować. Nie chcę pisać tkliwych historyjek. Pisaliśmy do siebie niemal codziennie. Ukrywałam ten fakt przez narzeczonym. Pewnego razu na jednej z jazd doszło do czegoś więcej. Nie chcę się o tym rozpisywać, gdyż mając do siebie tak głęboki żal później zaczęłam wpadać w depresję. Nie radziłam sobie totalnie. Czułam, że jestem głupia i czułam coś do niego. Sama nie wiem. Dalej pisaliśmy. Po zdanym prawku spotkaliśmy się kilka razy. Potem przestał się odzywać. Pisał kiedy było mu wygodnie. Zdaję sobie sprawę, że mnie wykorzystał. Było ze mną źle. Straciłam sens życia. Miałam przecież cudownego człowieka u boku, dlaczego więc do tego dopuściłam??? Mój narzeczony nie potrafił mi pomóc, nie mogłam mu nic powiedzieć. Straciłabym rodzinę, bliskich... nikt by mi nie wybaczył. A on jest jak trucizna. Wiem, że mnie wyniszcza, a dalej pozwalam mu pisać do siebie, pozwoliłam na te spotkania... Zawsze miałam swoje twarde wartości, nigdy nie pozwoliłabym sobie na coś takiego. Nie potrafię sobie wybaczyć. Teraz jest już lepiej... ale zawsze zostanie to moją tajemnicą-trucizną, którą będę miała w sercu. Staram się zapomnieć i być lepszym człowiekiem. Musiałam to wyrzucić...Przepraszam.

[ Dodano: 2014-03-10, 16:24 ]
Dopiszę tylko, że mimo, iż wiem, że prawdopodobnie nie ja pierwsza i ostatnia taka głupia jestem, to w jakiś dziwny sposób imponował mi... Nie jestem złym człowiekiem, nigdy nie byłam. Ale po tym czuję się okropnie. Tym bardziej, że czasem tęsknię z nim. Tylko dlaczego??