Warto być paranoicznym

Wiadomość do wszystkich mądrali, którzy twierdzili, że jestem paranoikiem, kompletnie nie ogarniającym niczego. Miałem absolutną rację, tyle że nie do właściwej osoby, podświadome nerwy były kompletnie uzasadnione. Moja dziewczyna leciała za tym "wylewnym". Skonfrontowałem ją o to, i przyznała się, że jej podobają się i ja, i on. Powiedziała, że dalej nie będzie brnąć w flirtach, ale tak nie było. Przeczytałem jej wiadomości, i ona go chciała gdzieś nawet zaprosić. Rzuciłem ją. I nawrzeszczałem tak, że do tej pory pamięta. Przez dwa dni. Wszystko się ustabilizowało potem i wróciliśmy do siebie. Choć jeszcze nie było ok. Już go nie zapraszała, ale dalej pozwalała mu być zbyt śmiałym z nią. Znowu zrobiłem aferę, i już nigdy tego nie zrobiła znowu, nawet jego skonfrontowała.
Paranoja nie bierze się znikąd. Podświadomość mówi wiele prawidłowych rzeczy. Nie dajmy sobie wmówić przez perfidne baby na tym forum, że jesteśmy kontrolującymi i paranoicznymi chłopakami. Nigdy więcej nie będę w to wierzył. Ten post służy jako ostrzeżenie dla reszty podejrzewających zdradę. Jak czujesz, że coś jest źle, oczywiście, możesz nie mieć racji, ale trzeba sprawę jasno skonfrontować, a jeśli odpowiedź dziewczyny jest wymijająca, to trzeba badać dalej. I po znalezieniu prawdy zastanowić się co robić dalej. Pomimo powrotu dziewczyny już półtora miesiąca temu do tej pory czuję się ohydnie za to co mi zrobiła, ale uczucie gniewu już wygasza. Ale potrzeba rzucenia byłą bardzo silna. Nie rzuciłem jej, bo czułem, że można rzeczy naprawić. Ale nie z każdym można tak zrobić. Decyzja jest wasza, wy jesteśmy mężczyznami. Nie czekajcie aż jakieś psychopatki na forum powiedzą co robić, bo one źle mówią. Bo tak jak większość ludzi są złe.