Rozwód na horyznoncie

Witam ponownie..
Ci z was, którzy znają moje posty wiedzą o co chodzi.
No i stało się....Miarka się przebrała dla nas obojga. 23 lutego, po ostrej kłótni, poszła na noc do swoch rodziców dwa bloki dalej. Dzień wcześniej doszło do kłótni z moją matką w roli głównej- poszło o nieposprzątane kości na ogrodzie, które zaczął zjadać nasz pies mający problemy z trawieniem... Od gorzkich słów pełnych pretensji do wypowiedzianego zdania że nigdy nie czuła się akceptowana przez moją matkę od początku znajomości ze mną...Moja matka, po zawale z zaawansowaną cukrzycą popłakała się i wyszła z pokoju. Nigdy jej nie powiedziała żadnego złego słowa.Tego było za wiele...brak wspólnych zainteresowań, współżycia, ciągłe pretensje. Powiedziałem jej, że mam jej serdecznie dosyć i nie chcę żeby jechała ze mną na zaplanowany wcześniej wyjazd do Szklarskiej Poręby. Pojechałem sam z zamiarem przemyślenia i zastanowienia się co dalej. Wróciłem, spotkaliśmy się i znowu usłyszałem pretensję że podczas pobytu nie zapytałem o psa...Wieczorem tego samego dnia zadzwoniłem do niej oznajmiając że to koniec.
Jestem sam i jest mi z tym *** dobrze, wreszcie, po 12 latach uwolniłem się od toksycznej relacji.
Dzień po zerwaniu, zadzwoniłem do teściowej. Powiedziałem, że nie chcę rozstawać się w nienawiści i nieporozumieniu, ten związek nie miał przyszłości, podzielimy się tym co mamy wspólne i tyle. Mimo wszystko wiele mnie nauczyła i jestem jej wdzięczny za rzeczy, które mi uświadomiła.
Stopniowo przychodzi po swoje rzeczy pod moją nieobecność. Emocje nieco opadły, nie widzieliśmy się od 03.03 i nie chcę na razie jej widzieć, myślę, że ona mnie też nie. Zabrała ze sobą psa. Bardzo za nim tęsknie, ale pies momentalnie wyczuje nasze emocje i będzie z nim gorzej więc nawet nie próbuje.
Powiedziała, że da mi rozwód....
Bez spotkania minęły dwa miesiące..rzadki kontakt smsowy. Wczoraj spotkaliśmy się żeby wspólnie sprzedać samochód, podzieliliśmy się pieniędzmi po połowie, spotkanie było chłodne, nawet do mnie nie podeszła blisko, zamiast cześć powiedziała dzień dobry...próbowałem nawiązać normalną rozmowę przez moment ale bez rezultatu...
Zapytała kiedy pozew..ja jej na to że w tym miesiącu raczej nie, poza tym mam wyjazd szkoleniowy latem na dwa tygodnie i nie chcę żeby rozprawa odbyła się w lipcu.Ona na to, że wyprowadziła się w lutym i czeka na pozew.
Po wyjściu napisała, że nie chciała wdawać się w dyskusję i za dużo rozmawiać bo czuje się rozczarowana i zawiedziona i że może z czasem ochłonie i porozmawiamy...
ja jej na to, że ją rozumiem i w sumie miała prawo zachować się tak jak chciała...
Miałem taki moment, żeby przez chwilę zaproponować jej po raz kolejny wspólną terapię której nie chciała wcześniej wcale...
Czuje do niej OGROMNĄ wdzięczność, przyzwyczajenie po 12 latach ale....
boje się że nie uwolnimy się od siebie nigdy...
Ona wyprowadziła się do swoich rodziców dwa bloki dalej, jest bez pracy...sama z psem

Rozwód jest straszny ale każdy z was, który czytał moją tyradę od 2011 na tym forum każe puknąć mi się w czoło....

Czasem płaczę, a czasem śmieję się z tej sytuacji pytając sam siebie jak można było tak żyć?????

Pozdrawiam wszystkich w separacji, przed i po rozwodzie oraz tych w rozterce.