Mężczyzna po rozstaniu.

Witam wszystkich serdecznie.
Nigdy nie byłam zwolenniczką szukania sposobów rozwiązywania życiowych problemów na forach internetowych, ale z wiekiem człowiek uczy się pokory i dostrzega, że dobrze jest czasem poradzić się osób stojących z boku i często mających większe doświadczenie. Tak i ja postanowiłam zwrócić się do mężczyzn, ale też i kobiet abyście ocenili subiektywnie sytuację, która nie ukrywam, w moim życiu zaistniała.
Jest mężczyzna, którego poznałam jakieś 4 lata temu i od razu coś między nami zaiskrzyło. Przede wszystkim był inny od wszystkich mężczyzn, których do tej pory znałam. Miał podobny gust, ale chyba najbardziej imponowało mi to, że nie był dosłowny, choć mimo to bardzo konkretny, wiele mnie nauczył. Tylko nigdy między nami nie było żadnych deklaracji, nie robiliśmy planów, z jednej strony podobało mi się to, ale chyba trochę przyczyniło się do tego, że ten "romans" rozszedł się po kościach. Bez żalu, rozpamiętywania, szukania winnych z dnia na dzień staliśmy się chyba nawet przyjaciółmi. Ja znalazłam kogoś innego, on też, z tym, że on z tą kobietą był już wcześniej. W każdym razie mieliśmy zdrowe relacje, nawet spotykaliśmy się w czwórkę, mój ówczesny partner był jego przyjacielem, ja polubiłam jego partnerkę. Mój związek zakończył się pół roku temu. ON i jego dziewczyna pomagali pozbierać mi się po rozstaniu. Tylko, że wtedy po raz pierwszy powiedział mi, że jego uczucia do mnie od czasu kiedy się poznaliśmy nie zniknęły, wręcz są silniejsze i że zawsze będzie robił wszystko co w jego mocy, abym ja nie cierpiała.
Jakieś 2 tygodnie temu on rozstał się z dziewczyną. Przyjechał do mnie. Przepłakał w moich ramionach całą noc, ale, co najdziwniejsze płakał z mojego powodu. Mówił, że zawsze mnie kochał, że przy mnie czuje się cudownie, że przy mnie czuje się bezpiecznie i chciałby żeby tak było zawsze. To co się później stało, nie powinno się było wydarzyć, wiem, że to ja powinnam w odpowiednim momencie pomyśleć i nie dopuścić do tego, ale we mnie też wszystko odżyło ze zdwojoną siłą, przypomniałam sobie, jak wyjątkowo czułam się kiedyś przy nim. Spędziliśmy za sobą kilka naprawdę wspaniałych dni i nocy, wspaniałych dlatego, że przy mnie na chwilę oderwał się od tego co się stało, ale to nie znaczy, że zapomniał. Teraz gdy jest u siebie wiem, ze strasznie cierpi i jest rozdarty między mną, a wspomnieniami z poprzedniego związku i tamtą kobietą. Chciałabym mu w jakiś sposób pomóc, ale wiem, że jedyne czego on teraz potrzebuje to czas, nie będę na niego naciskać. Ale do was mam pytanie, jak oceniacie całą tą sytuację? Czy uważacie, że on żałuje tego co się stało? Czy źle się stało? Czy ja byłam tylko pocieszeniem? Czy może on nie wie co robić bo ciągnie go do mnie, ale nie potrafi zapomnieć o niej? I najważniejsze.. Czy w tym przypadku, ta ogromna nadzieja, która ostatnio wypełniła moje serce, jest tylko matką głupiej zakochanej od kilku lat dziewuchy, czy może się nie zawiodę?
Bardzo dziękuję tym, którzy przeczytali do końca.