Problematyczni przyszli teściowie :(

Dziewczyny (i chłopaki) poproszę o pomoc...
Otóż z moim M jesteśmy razem od prawie dwóch lat, zaręczyliśmy się, teraz kupiliśmy mieszkanie i czekamy, na własny kąt by się pobrać... Od początku denerwowali mnie jego rodzice, którzy krótko mówiąc traktują go jak 5-letnie dziecko... (M ma 22 lata)
Mój M (przyrzekam, że nie koloryzuję) jest jedynakiem, zawsze uczył się celująco, miał same 5 i 6, nigdy nie chodził na żadne imprezy, nie pije, nie pali, nie ćpa, bardzo religijny, wierzący i praktykujący, zawsze pomocny, zawsze słuchał się rodziców.
Wymarzył sobie studia, a tam gdzie mieszkają (małe miasteczko) nie było gdzie, więc postanowił przenieść się do Warszawy. Od razu sprzeciw rodziców, bo NIE, bo jest uczelnia trochę gorsza, ale bliżej... on nie chciał rezygnować ze swoich marzeń i usilnie przekonywał ich żeby go puścili. Nic nie pomagało... chodził nawet do księdza, księża przychodzili do domu i przekonywali całą familię... w końcu udało się...dostał się na 1 miejscu do kierunek który chciał.
Oczywiście na egzaminy na studia pojechali z nim rodzice, bo samego go przecież nie puszczą... samochodem nie pojechali, tylko pksem, bo oni się boją wyjeżdżać poza swoje miasteczko. Kiedy jest teraz w warszawie dzwonią do niego kilka razy dziennie i wypytują o wszystko. A najbardziej interesuje ich nauka (mają fioła na tym punkcie, mimo, że M nie przyniósł nigdy gorszej oceny niż 4). Czyli pytania typu... co było na uczelni, co było na tych zajęciach, a co na tamtych, a czy załatwiłeś kserówki, a czy oddałeś referat itd itd... U siebie w domu mają zawsze wydrukowany jego plan i pozapisywane, kiedy ma jakie kolokwium. Wszystko sprawdzają we wszystkim go kontrolują. Codziennie musi meldować się na gadu-gadu...nie może wracać do domu później niż się kończą zajęcia... po prostu, koniec zajęć i do domu, UCZYĆ SIĘ. Nie może przyjechać do mnie, nie możemy nigdzie wyjść, oni do niego wydzwaniają, a on odbiera i udaje, że jest w domu... Gdy przyjeżdża do mnie, wchodzi z mojego komputera na swoje gg, by się 'zameldować' i wciąż ich oszukuje... Próbował wielokrotnie mówić im prawdę, ale się nie da... kończy się płaczem matki, wiązanką od ojca i ich przyjazdem następnego dnia do Warszawy.
Mają strasznie zaściankowe myślenie, typu 'co ludzie powiedzą' 'a jak sąsiedzi się dowiedzą' 'całe miasto będzie huczeć'. Mój M nie mógł normalnie zamówić pizzy do domu na telefon, bo 'to nie wypada, żeby ktoś się fatygował i im jedzenie przywoził i co to sąsiedzi powiedzą jak zobaczą'. Są ogólnie bardzo zakompleksieni, uważają że sobie nigdzie nie poradzą, że nic im się w życiu nie uda (zupełnie inaczej niż u mnie, bo moi rodzice zawsze potrafią z każdej sytuacji wyjść obronną ręką). Jego wyznają zasadę 'umiesz liczyć, licz na siebie'. Np. nie może poprosić kolegi, żeby przekazał jakąś pracę wykładowcy, bo on na pewno zapomni, zaniesie do złego itd itd. Musi wszystko zrobić sam bo wtedy jest pewny, że będzie dobrze.
Dodam jeszcze, że rok temu musiałam wynieść się do innego miasta. M zadecydował, że przenosi się ze mną. Oczywiście w domu kłótnie, płacz i zgrzytanie zębów. Warto było walczyć i wygrał tę walkę. Rok mieszkaliśmy razem (oni o tym nie wiedzieli) w jednym mieście. Ile on się nasłuchał w domu... Oczywiście nikt oprócz rodziców i ciotki nie wiedzieli o tym, że się przeniósł, bo to przecież skandal na całą rodzinę i miasto! Znowu, co ludzie powiedzą!
Gdy mieliśmy egzamin na uczelni, jego matka potrafiła zadzwonić 8 razy w ciągu 5 minut upominając go aby włożył do kieszeni garnituru przynajmniej 5 długopisów (bo mogą się wypisać i co to wtedy będzie). No doprowadza mnie to do szału... Ogólnie matka cały czas znerwicowana, nic się nie uda, on sobie sam nie poradzi... Ojciec natomiast bardziej typ dominatora. Dominuje nad matką (która nieraz i przez niego płaczę), jak i nad M, który przy najmniejszej różnicy zdań potrafi usłyszeć od niego, że jest jednym wielkim błędem wychowawczym... Możecie mi wytłumaczyć jak można powiedzieć coś takiego dziecku, które nigdy nie postąpiło wbrew ich woli?
M nie może mieć fryzury taką jaka mu się podoba (nie żadne dredy czy na łyso, po prostu normalna ale im nie pasująca), bo już się WYRZEKA rodziny, lekceważy ich.. Strasznie grają mu na uczuciach... matka ciągle płacze, ojciec drze się i oboje wywierają na niego nacisk aby spełniał każde ich zachcianki.
Kolejna sprawa to pieniądze. Oni oboje pracują, wciąż narzekają na brak pieniędzy, ale gdy kupują np. jakieś ubranie, to wszystko musi być najlepsze... nike, reebok, asics...każdy sprzęt musi być najdroższy. Mojemu M pracować NIE POZWALAJĄ, natomiast pieniędzy wyliczają mu co do złotówki. Dają mu tak aby miał 20 zł na dzień i to ma mu wystarczyć na wszystko. Kiedy M w zeszłym roku chciał znaleźć pracę i oni dowiedzieli się o tym wchodząc na jego pocztę (mieli także hasło na konto w banku) zrobili wielką awanturę..na szczęście M pozmieniał hasła... A to, że on nie będzie pracował, bo jego pracą jest teraz nauka, że jak tylko śmie pójść do jakiejś pracy to oni pójdą do jego przyszłego szefa i powiedzą żeby go nie zatrudnił, bo uwaga uwaga: oni się nie zgadzają. (Podobna sytuacja była, kiedy przenosiliśmy się na studia do innego miasta, to oni powiedzieli, że pojadą do dziekanatu, powiedzą, że są rodzicami i poproszę panią w dziekanacie żeby zablokowała jego dokumenty i poproszą, żeby nie wysyłali - paranoja, jakby mieli coś do gadania). Jeśli chodzi jeszcze o pracę to powiedzieli mu, że jeśli zacznie zarabiać (M chodziło, żeby odłożyć trochę pieniędzy na naszą wspólną przyszłość - ślub) to oni przestaną mu dawać pieniądze. Nic, zero. Przestaną się do niego odzywać, bo on się WYRZEKNIE rodziny. Teraz na szczęście postawił na swoim, pracuje i jest bardzo zadowolony. Długotrwałe rozmowy z rodzicami przyniosły niespodziewany sukces.
Hmm..jeszcze parę przykładów. M np. nie mógł wstawić na portal społecznościowy naszych zdjęć z wakacji, gdzie jesteśmy w kostiumach, bo znowu - a co ludzie powiedzą! Nagi tam jesteś! Paranoja... Jak mieszkaliśmy w innym mieście, matka dzwonił i pytała dokładnie co jadł i ile na to wydał... Kiedy przyjechała do nas raz, nie tknęła przygotowanego przeze mnie 'wypasionego' obiadu twierdząc po wielogodzinnej (8), że ona to głodna nie jest. Kiedy rano na śniadanie zrobiłam jajecznicę z cebulką, stwierdziła z kwaśną miną, że my to 'na bogato' żyjemy... w sensie za drogie śniadanie przyrządziłam i też było źle..
Następna sytuacja jaka mnie denerwuje to zdrowie mojego M. Przyznam, że jest dość chorowity, ale czemu? Oczywiście za sprawą swojej mamy, która jest z zawodu pielęgniarką. Otóż moja przyszła teściowa przy każdym kichnięciu czy prychnięciu M od razu co robiła..? Podawała mu antybiotyk! I teraz odporność, mówiąc delikatnie...mocno kuleje. Kiedy uzmysłowiłam M, jak antybiotyki wyniszczają odporność, to zaczął z nią walczyć... i teraz sytuacja sprzed paru dni: M dostał gorączki i zaczął kasłać. Na co jego mama, słysząc to w telefonie od razu bez wahania stwierdziła, że takie objawy jak temperatura i kaszel to na pewno zapalenie tchawicy. Ona sama miała 2 tygodnie temu i nie wiem czy wywnioskowała, że to się genetycznie rozchodzi nawet na odległość 200 km no ale nieważne... Od razu kazała M wziąć jakiś tam antybiotyk na zapalenie tchawicy. Bez jakiejkolwiek konsultacji z lekarzem!! Dla mnie jest to nie do pomyślenia! M walczył z nią, ale oczywiście zaczęły się łzy, a jego wtedy pęka serca więc (nie mówiąc mi) wziął ten antybiotyk. Oczywiście (co dla mnie szokiem nie jest) jego stan się pogorszył, wzrosła temperatura. Matka następnego dnia była w Warszawie, tłumacząc, że ktoś mu musi robić zakupy (całymi dniami jestem wolna, tylko wieczory mam zajęte na 4 godzinki) oraz że ktoś mu musi przygotowywać jedzenie, bo on nie może wstawać wcale z łóżka. Przyjechała poszli do lekarza na prywatną wizytę. W poczekalni M mówi, że wchodzi sam (wpadłby ktoś z was na to w ogóle żeby mogło być inaczej?), a ona że oczywiście itd itd, wręcza mu pieniądze żeby zapłacić za lekarza. Otwierają się drzwi, lekarz prosi M, a matka wstaje szybciutko z krzesła i pierwsza się pcha do gabinetu. M ją zastopował ręką, ale ona nie...wyminęła slalomem i pierwsza siedzi u lekarze... paranoja... a co się okazało... hmm że M przyjmował źle dobrany antybiotyk, w ogóle nie na tą grupę choroby... i kto miał rację? Oczywiście dostał inny antybiotyk, bo lekarz powiedział, że jak już brał inny to teraz już nic lżejszego nie pomoże... Ja nie chce za 10 lat być znana we wszystkich okolicznych aptekach, tylko dlatego że mu matka odporność popsuła za młodu.. M dalej chory, ale czuje się już dużo lepiej. Matka siedzi w domu i każe mu chodzić na zajęcia, natomiast gdy M poczuł się lepiej i stwierdził, że może pójdzie w niedziele do pracy, to ta się popłakała, powiedziała że nie ma mowy. M się pyta czy to prośba czy rozkaz (wiele razy im mówił, że nie mogą mu rozkazywać, na co oni, że mogą dopóki go utrzymują). Matka odpowiedziała, że prośba, ALE jak pójdzie do pracy to ona wyjdzie za nim i pojedzie z nim do tej pracy i porozmawia z jego szefem... no uwierzycie? on ma 22 lata...a matka chce robić awanturze przy szefie, współpracownikach i klientach... paranoja!! Na zajęcia musi latać, ale oni niby przyjechała do niego, bo nie może wstać z łózka do lodówki po coś do jedzenia... Kiedy była w drodze do warszawy, a ja siedziałam u M to wydzwaniała średnio co 7 min z pytaniem jaką ma temperaturę... co 7 minut!!
M ciągle zapewnia mnie, że kiedy będziemy po ślubie to się wszystko zmieni, że oni obiecali, że nie będą go tak kontrolować... i co...wyobrażacie sobie, że po powiedzeniu magicznego TAK oni nagle pstrykną w palce i przestaną się interesować? Że matka przestanie płakać, przestanie kazać mu się meldować na gadu-gadu i zabraniać mu wychodzić wieczorami?
Ona potrafi zadzwonić do niego i każe mu w tej chwili wstać, zamknąć okno, zakręcić gaz, wyłączyć prąd... Kiedyś jak siedział na podwórku (mieszkają w domku jednorodzinnym), była godzina 22, wakacje, to matka wyszła z domu i kazała mu wejść do środka. On powiedział, że chce jeszcze trochę posiedzieć, bawił się z psem. Ona stała 10 minut i suszyła mu o to głowę. Pytał czemu, ona 'bo musi zamknąć mieszkanie'. On, że on może. Nie niestety nie dało rady...musiał wejść do domu, matka przekręciła zasuwę i dopiero poszła się położyć... paranoja!
M marzy się samochód, ale nie może kupić żadnego używane, bo jego ojciec powiedział, że nie będzie w wypierdzianych przez kogoś fotelach jeździł...wiecie jak się wtedy poczułam... mi rodzice kupili moje śliczne autko jako prezent na 20 urodziny... ale jest beznadziejne i wypierdziane, bo nie z salonu...a im pieniędzy brakuje...
Kolejna sprawa z prawem jazdy, którą już wyjaśniliśmy na szczęście. Otóż kiedy M wyjeżdżał z domu na studia, z jego portfela za każdym razem znikało prawo jazdy (w domu jak był to mógł jeździć). Nic nie pomagało, po prostu znikało...jego matka tak się bała o to że on mógłby w obcym mieście jeździć samochodem. Kiedy się dowiedziała, że moi rodzice dali mu samochód (dość dobry) żeby po mnie pojechał i tak mu zaufali to babcia stwierdziła, że po prostu go nie lubią i chcieli żeby się rozbił na jakimś drzewie...
Dodam jeszcze, że moi rodzice, jak i cała rodzina, go po prostu ubóstwia... nie rozumieją kompletnie podejścia jego rodziców, uważają że to złoty chłopak...
I żeby było jasne.. my po prostu już nie wiemy co mamy robić... (M wie że tu pisze). M próbuje z nimi rozmawiać, stawia na swoim ale słyszy tylko, płacz i słowa która bardzo go ranią. A to, że wyrzeka się rodziny, a to, że nie ważny jest dla niego ojciec i matka, a to, że jest błędem wychowawczym... Mnie jego rodzice traktują jak ideał...ja mam im za złe jak traktują jego... Przez tą całą sytuację dochodzi do kłótni między nami :( jego rodzice działają na mnie jak płachta na byka. Nigdy nie miałam problemu z kontaktami z ludźmi starszymi, zawsze lepiej dogadywałam się z nimi niż z moimi rówieśnikami... a tu taki zonk...ludzie z którymi po prostu nie da się porozmawiać. Mnie oni denerwują strasznie... bo ja chcę widzieć w moim Narzeczonym mężczyznę, a nie 5-letniego chłopca, który robi tylko to co powiedzą rodzice.. On o tym, wie i walczy z tym, ale gdzie widzi płaczącą matkę to pęka mu serce...
Powiedzcie co robić w takiej sytuacji...prosimy, bo już sami nie mamy siły... :(
(Dziękuję tym, którzy przebrną przez ten post...wiem, że dość długi, ale to co tu opisałam to jest naprawdę mały skrawek wszystkich akcji jakie oni robią...chciałam wam nakreślić sytuację)
bardzo proszę o pomoc!! :(